“Doe je mee?!” Lennah keek me vragend aan. De keuze had ik in de eerste paar seconden van haar verhaal al gemaakt. We stonden op het schoolplein, spelende kinderen om ons heen. Lennah begon het verhaal van Sharon te omschrijven en ik kon heel goed hun vriendschap en haar bewondering voor Sharon voelen. Ik kijk naar het portret wat op de telefoon van Lennah verschijnt. Een jonge vrolijke dame kijkt me glimlachend aan. Ik glimlach terug naar het portret en zei hardop “Ik doe mee”. Ik druk Michael een bakje koffie in zijn handen en kijk even of hij okey is. We zijn bezig met het opbouwen van onze portable studio. Sharon kan niet naar onze fotostudio komen (i.v.m met haar gezondheid), dan komt onze studio naar Sharon. Evita mijn stylist is bezig met de wenkbrauwen van Sharon.

​

“We can be Heroes” De muziek staat veel te hard, m'n dochter slaapt gewoon door. Ik dans in m’n woonkamer op de muziek van David Bowie. Het is laat en ik zou eigenlijk stoppen, maar wat zit ik lekker in de flow. M’n potlood gaat als vanzelf over het papier. Whatsapp Ma 22 nov 22.33 uur “We hebben net samen gedanst. Ik heb zelfs nog een sproet als een pukkel gemaakt, maar je bleef maar lachen. Geconcentreerd kijk ik naar de lippen van Lennah, het geluid van de kinderen is veel te hard en ik heb moeite om haar te verstaan. Ik sta weer op het school plein. “Sharon ligt weer in het ziekenhuis”, hoor ik haar zeggen. Ik voel me verdrietig worden. “Hoe gaat het Sharon” Ze stuurde me een foto terug van uit het ziekenhuis, een selfie. Ik kon het niet laten er een grapje van te maken, en deze terug te sturen. Iedereen heeft zo zijn eigen manier om met de situatie om te gaan. Lachend kijk ik naar de bewerkte selfie die haar retour stuur. Deze neus is bijna mooier dan het origineel.

​

Ik kende Sharon nog niet. Inmiddels ken ik elke porie op haar gezicht. Vele gezamenlijke kopjes koffie, belletjes en appjes maken dat ik Sharon beter leer kennen als mens. “Wat kijk je gek” zegt Sharon. Ze keek naar mijn gezichtsuitdrukking. “Één wenkbrauw is anders, lichter” leg ik uit. Sharon moet lachen dat ik het detail zie. De stylist had het kleine verschil weggewerkt. Ik grap naar Sharon dat het maar goed is dat ze geen tennis speelt. “Je service is vreselijk slecht” terwijl ik zelf mn koffie zet. Veel te langzaam druppelt de koffie in de mok. Sharon ligt op de bank, Nayla mijn dochter zit naast haar, Zoë de hond ertussen in. Wat een prachtig plaatje zo! Boven de bank hangt een prachtige tekening. Best gek als ik ernaar kijk dat ik die heb gemaakt. Twee jaar geleden zou ik iedereen uitlachen die beweerde dat ik zoiets zou kunnen tekenen. We hebben allemaal zo onze eigen reis. Ik geef Sharon nog even een knuffel “tot snel Sharon!”

​