Ik lig in bed, samen met een vriend. Ik op zijn borst, terwijl hij met mijn armbandjes speelt. 'Wil je begraven worden of gecremeerd?!' Ik schiet in de lach. 'Ik denk als je mij onder de grond stopt dat ik er over 20 jaar nog lig. Al die beesten in de grond vreten mij niet op met al die chemicaliën in mijn lijf! Dus doe maar cremeren..' De laatste anderhalve maand was ik ziek. Heel ziek. Een nierbekkenontsteking door een bacterie die na 20 dagen 24 uur per dag antibiotica niet weg te krijgen is, een clostridium infectie die smult van al die antibiotica en al 3 jaar lang op en af mijn leven zuur maakt. Ja niet alleen mijn poep, ook mijn leven! Een operatie voor een katheter via mijn buikwand in de hoop dat dat ervoor zou zorgen dat de infectie in mijn urinewegen weg zou gaan, die op zichzelf al snel zorgde voor een ontstoken insteek opening en wildvlees groei. Zo onmenselijk veel pijn dat ik zelfs aan morfine moest beginnen en die ook al is opgehoogd. Al vaker heb ik moeilijke gesprekken gevoerd en is de dood ter sprake gekomen. Maar de laatste weken veel intensiever. Ik ben er heel open over en ben dankbaar dat de mensen om mij heen zich daar ook voor open stellen. Niet bang zijn om erover te praten. Grappen over te maken maar ook een traan kunnen laten. Mijn lichaam is heel erg ziek. We hebben het niet meer over genezen of beter worden, maar over kwaliteit van leven. Wat is dan nog kwaliteit van leven? Waar ligt de grens? Wat wil ik wel, wat wil ik niet? Wat doe ik voor een ander en wat wil ik zelf eigenlijk?! Vandaag voerde ik een mooi, eerlijk, reeel en waardevol gesprek met mijn mdl arts. De liefste OOIT! 'Ben je bang voor de dood?' Vroeg hij. 'Nee!' Antwoordde ik resoluut. 'Ben alleen bang voor de manier waarop. Ik wil geen lijdensweg. Voor mijzelf niet maar ook niet voor de mensen om mij heen.' 'Ik kan je niet genezen, wat ik als dokter heel erg moeilijk vind. Maar ik wil wel eerlijk tegen je zijn.' Niets mooier dan dat.. We spraken af dat ik 15 mei word opgenomen om een dag later de poeptransplantatie te krijgen. Niet om te genezen, maar in de hoop dat de tijd die ik nog heb, over voldoende kwaliteit mag beschikken. Met zo min mogelijk pijn en ellende. Want die heb ik al genoeg gehad! Aan de ene kant schrijf ik in mijn boekje mijn uitvaart wensen. Aan de andere kant schrijf ik praktische agenda punten. Vragen die in mijn hoofd zitten. Een afspraak met een journalist en mijn verpleegkundigen voor een artikel in de krant. Over hoe bijzonder het is dat ik mijn eigen zorg regel. Hoe bijzonder het is dat ik hen een jaar geleden niet kende en zij nu zelfs s'nachts bij mij slapen en zorgen dat ik zoveel mogelijk thuis kan zijn, hoe ziek ik ook ben. Hoe bijzonder?! Hoe gewoon. Het leven en de dood op 1 bladzijde. Bijzonder gewoon. Doodgewoon. Vertel degene van wie je houdt, dat je van ze houdt. Ga nooit met ruzie weg of slapen. Bespreek met elkaar wat je wil. Nu, vandaag in het leven. Maar ook als het leven eindig is. Want uiteindelijk gaan we die reis allemaal een keer maken. En hoe fijn is het dan, als je daar gewoon met elkaar over kunt praten?! Doodgewoon bijzonder!
