'Gut, ben je daar nou alweer? En ik had zo'n mooie lijn geplaatst!' De liefste anesthesist die je je maar voor kunt stellen plaatste inderdaad amper 3 weken geleden een perfecte picc lijn. Hij was er zelf erg trots op, eenmaal op de uitslaapkamer werd er namelijk een rontgenfoto gemaakt om te controleren of hij echt goed lag en zei: 'Potverdikkie, de mooiste picc lijn van de dag!' Het is precies 365 dagen geleden dat ik voor de 2e keer binnen 3 weken bij hem op de operatietafel lag. Ik kreeg namelijk in Januari 2021 een lijn-sepsis. Oftewel; een bloedvergiftiging. Een risico bij het gebruik van een centrale lijn. Hoe steriel je ook werkt, soms kan het gewoon mis gaan. Een bacterie beestje is via mijn lijn in mijn bloed gekropen en vermenigvuldigt zich daar lekker. Een gevaarlijke situatie.. Die beestjes houden van materiaal dat niet thuis hoort in je lichaam en gaat dus op zo'n lijn wonen. Daarom moest de bron van de infectie weggenomen worden. Mijn lijn moest eruit! Ik kreeg bijna 2 weken antibiotica door het infuus en leefde op een beetje glucose door datzelfde infuus. Ik had immers geen lijn meer voor voeding en die kon ik pas weer krijgen als mijn bloed bacterie vrij was. Na 2 weken behandeling kwam ik op zijn operatie tafel terecht. De enige echte pik-dokter, zoals hij zichzelf noemt. Zonder al teveel moeite plaatste hij inderdaad een mooie lijn terug. Helaas was deze binnen 3 weken dus opnieuw geinfecteerd en moest er opnieuw uit. Na opnieuw zonder voeding en na behandeling, ontving hij mij met open armen op de operatietafel. In overleg besloten we nu een ander soort lijn terug te plaatsen in de hoop dat het nu langere tijd goed zou gaan. 'Wil je dat ik je in slaap breng of blijf je liever wakker?' Ik grinnik. De vorige keer heb ik ook overleefd en vond ik u veel te gezellig om te gaan slapen, dus ik blijf weer wakker! De anesthesist, waarvan ik soms niet goed weet waar hij nou precies naar kijkt omdat hij wat scheel kijkt, spreekt mijn gedachte uit. 'Ja ja, je vertrouwt het gewoon niet he? Je bent zeker bang dat ik hem links plaats in plaats van rechts door mijn ogen?!' Ik gier het uit terwijl ondertussen alles klaar gemaakt wordt voor de procedure. Ik lig in een operatie jasje op een ijskoude operatietafel met allemaal machines om mij heen. De arts zoekt met een echo apparaat grondig mijn hele sleutelbeen gebied af naar een geschikt bloedvat. Zijn assistent sluit mij aan op alle bloeddruk en hart monitoren terwijl een stagiare voor de eerste keer mag mee kijken en mij honderduit vragen stelt. Wanneer de blauwe smurf met schele ogen zichzelf steriel heeft ingepakt en mij ontsmet met roze desinfectie middel, krijg ik een steriele doek over mij heen. Ik moet mijn hoofd naar links draaien en mag niet aan het doek zitten. De procedure begint. Dit is voor mij de 3e keer dus echt zenuwachtig was ik niet meer. Ik weet wat me te wachten staat.. Althans, dat dacht ik... Door mijn aandoening zijn mijn vaten flink ondervult. Wat het voor de arts moeilijk maakt om het juiste bloedvat aan te prikken. Het drukken, prikken en rommelen zo vlak onder mijn hoofd vind ik helemaal niets. Vooral omdat ik merk dat de arts wat ongeduldig wordt omdat het na 2 uur nog niet gelukt is. De plaatselijke verdoving die ik gekregen heb werkt niet voldoende. Ondanks meerdere keren verdoving bijgeven voel ik alles wat hij doet en heb ik best wat pijn. Maar ik zeg het niet en zoek afleiding door te kletsen met de stagiare die het allemaal reuze interessant blijkt te vinden. Tot ik mij plotseling heel naar voel. Het lukt nog net om het uit te spreken. Het zweet breekt mij uit, ik word misselijk, mijn hart voelt naar en ik heb het gevoel flauw te vallen. Terwijl ik lig! Op het moment dat ik het uitspreek gaan alle toeters en bellen van de machines af. Even is er paniek, mijn hartslag wordt gevaarlijk laag! De arts is steriel en ik lig open, dus ik mag niet gaan overgeven! Dat zou een ramp zijn.. De assistent rent heen en weer en geeft mij in opdracht van de arts een medicijn door het infuus wat mijn hartslag weer moet stabiliseren en de misselijkheid moet doen afnemen. De stagiare drukt een koude washand op mijn voorhoofd en de arts zit met zijn handen in de lucht te observeren of ik stabieler wordt voor hij verder kan gaan. Na een paar minuten trekt mijn hartslag bij, zakt de misselijkheid wat af en laat ik de arts het werk af maken. De rest van de procedure krijg ik niet echt meer mee en mijn grapjes zijn ineens ver te zoeken. Ik word een tijd lang in de gaten gehouden op de uitslaapkamer aan alle toeters en bellen. Na een poosje komt de liefste smurf even bij me kijken en zegt; 'Wil jij mij nooit meer zo laten schrikken?! Als je over 3 weken weer terug komt moet ik spontaan met vakantie hoor!' Gelukkig kan ik weer lachen. Ik mag weer wat rechterop in bed en terug naar de afdeling. Tijd om mijn lijf te voorzien van voedingsstoffen, het is moe! Vandaag is die dag dus precies 365 dagen geleden. Al die dagen krijg ik inmiddels weer onafgebroken voeding binnen en heb ik geen infectie meer gehad aan mijn lijn! Een record! Langzaam komt het vertrouwen terug dat het dus ook goed kan gaan.. Het is mijn levenslijn, maar ook mijn grootste vijand.. En hoe lief ik deze blauwe, schele smurf ook vind, de volgende keer ga ik toch echt veel liever slapen!
Post!
Een brief in de brievenbus. Dat gebeurd niet vaak meer! Het is van een niet nader te noemen bedrijf. Ik heb namelijk al enige tijd een douche-stoel van ze in bruikleen. In de brief schrijven ze dat de termijn van gratis lenen voorbij gaat na 6 maanden en ik dan moet gaan betalen. €63,- per maand. Ik schrik me rot, wat een geld! Ik bel met de gemeente. Afdeling WMO en leg mijn verhaal voor. De alleraardigste consulente die ik al jaren goed ken, begrijpt dat dit bedrag voor mij niet te doen is en ziet ook de noodzaak in van het hebben van deze, kantelbare, douche-stoel. Rechtop zitten met douchen gaat immers al een hele tijd niet meer. Of ik tevreden ben met deze stoel, vraagt ze? Meer dan! Hij bevalt heel erg goed zelfs en ik ben zeer gelukkig dat ik hierdoor weer kan douchen, wat hiervoor lange tijd helemaal niet kon. De aardigste consulente beloofd mij opdracht te geven aan het niet nader te noemen bedrijf om deze stoel bij mij te laten en de kosten te verhalen bij de WMO. Super fijn, denk ik nog! Een keer geen strijd. Niet weer opnieuw aantonen dat ik ECHT ziek ben en niet voor de lol een hulpmiddel in huis wil hebben. Little did i know... Het bedrijf, hierna te noemen; firma chagrijn en co, belt mij op. 'We hebben van de WMO de opdracht gekregen een kantelbare douche-stoel te leveren. Komt morgen uit?'. Verbaasd sta ik de, lichtelijk gehaaste man te woord. 'Nou ik heb momenteel een douche-stoel staan die prima werkt, aan alles voldoet en waar ik heel blij mee ben. De afspraak was dat ik die mocht houden.' Aan de andere kant van de telefoon gaat de man in verweer. 'Dat begrijp ik mevrouw maar zo werken wij niet. De stoel die u nu heeft is via de bruikleen. U moet er nu een krijgen via onze levering maar dan onder de noemer WMO. Heeft u tijd om morgenochtend 10u de ophaalservice binnen te laten en om 11u de brengservice?!' Oke wacht. U moet mij even helpen. Begrijp ik nu goed dat morgenochtend om 10u, de douche-stoel waar niets mis mee is wordt opgehaald en er een uur later van dezelfde firma iemand anders komt om precies dezelfde stoel weer opnieuw te leveren?! Ik denk dat de man aan de andere kant van de telefoon heftig knikt want er volgt een keiharde en chagrijnige; 'JUIST'. Uh oke. Het zullen de bureaucratische regeltjes wel zijn dus doet u dat dan maar. Prima, bedankt, tot morgen. Stipt om 10u staat er de volgende ochtend een meneer voor de deur met grote snor. Hij kijkt nors uit zijn ogen en is nog chagrijniger dan de man aan de telefoon van gisteren. Misschien was het wel dezelfde, dat heb ik natuurlijk niet kunnen zien. 3 x knipperen met mijn ogen en de man is, inclusief mijn fijne douche-stoel, weer verdwenen. Een uur later komt er weer een man zoals afgesproken. Minstens zo chagrijnig en kortaf als de vorige, met, jawel, een ANDERE douche-stoel. 'Maar meneer, dat was niet de afspraak!' De man haalt zijn schouders op en zegt; 'Moet je maar kantoor bellen, ik kom alleen maar afleveren ..' Maar natuurlijk.. We geven het een kans en proberen de andere douche-stoel. Helaas, hij voldoet niet. Hij kantelt amper waardoor ik nog steeds zo goed als rechtop zit. Afgeschreven dus.. Ik bel ietwat geïrriteerd de man die mij beloofde om dezelfde stoel te leveren als die ik had. 'Ja mevrouw we moeten altijd eerst leveren wat we nog in het depot hebben staan en dat was deze..' Ik zucht. Ik probeer aardig te blijven.. Ik tel tot 3 en vertel de man vriendelijk dat deze stoel niet voldoet. Hij zegt dan weer te moeten overleggen met de WMO. Prima, doet u dat maar.. Ik zucht nog iets dieper en besluit even een luisterboek op te zetten. Dit soort dingen zuigen mijn spaarzame energie dus helemaal leeg! Ik ben diep weggezakt in mijn boek en dommel net wat in als mijn telefoon weer gaat. De man die met zijn verkeerde been uit bed gestapt is vanmorgen, beaamt wat ik zojuist al had gezegd. De WMO had goedkeuring gegeven voor dezelfde stoel. Deze is alleen niet op voorraad en moet besteld worden. Dit kan wel een paar weken tot maanden gaan duren zegt de 'vriendelijke' man. 'Oke en nu? In de tussentijd heb ik wel een douche-stoel nodig. Ik heb nu 3 dagen niet gedouched. Dat overleef ik wel maar 3 weken wordt een ander verhaal!' De man snauwt dat ik dan maar opnieuw met de uitleen afdeling moet bellen en moet vragen om tijdelijk de stoel die ik had, weer terug te krijgen ter overbrugging.. Braaf doe ik wat de man zegt. Dit keer krijg ik een vrouw aan de telefoon. Heel even denk ik; misschien werkt dat beter dan al die mannen, totdat ze zegt; 'ja mevrouw, maar u heeft al verlenging gehad en langer dan 6 maanden de stoel geleend dus ik kan dat niet kosteloos voor u regelen nu..' Ik zucht en tel tot 5 dit keer. Rustig leg ik de mevrouw uit dat ik van haar collega toestemming heb gekregen hiervoor. 'Dan had die collega mij zelf moeten bellen, nu kan ik niks voor u doen.' 'Mevrouw, gaat u nu ruzie met mij maken of gaat u proberen mij te helpen?! Ik heb op dit moment een probleem en dat komt door jullie, dus ik verwacht ook dat jullie het oplossen..' De vrouw snauwt nog wat verder en gaat overleggen. Ik denk dat ze vanmorgen ruzie heeft gehad thuis ofzo want ze is echt niet te pruimen.. wanneer ze terug komt aan de telefoon blijkt het opeens wel te kunnen allemaal. 'Dus als ik boos wordt kan het opeens wel?!' De vrouw is nog kribbiger dan ze al was, maar ik grinnik er inmiddels om. Zuurpruim.. De belofte is dat morgenochtend om 10u de stoel die ik had terug gebracht wordt om de tijd te overbruggen tot ik precies dezelfde stoel krijg, maar dan uit een ander geldpotje.. Gewoon, om het makkelijk te maken. Opgelucht ga ik slapen. Tot ik om 8:15u wakker gebeld wordt. 'Mevrouw wij zouden vanmorgen een douchestoel leveren maar die is niet op voorraad en ik kan niet beloven wanneer wel.' 'Huh, maar ik had er toch een die goed is?' 'Ja die is alweer uitgeleend aan iemand anders..' Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Wat een grap! 'En nu? Nu kan ik dus niet douchen?!' 'Helaas, ik kan er niets anders van maken. Fijne dag vandaag.' Beduusd zie ik hoe mevrouw de telefoon ophangt. Ik laat me achterover in mijn kussen vallen en vraag me af; waarom?! Inmiddels is het 2 weken geleden dat ik contact had met firma chagrijn en co. Nog altijd geen douche-stoel. Al 2 weken niet kunnen douchen. Nog altijd geen berichtje om op de hoogte gehouden te worden of te helpen zoeken naar een alternatief. Helemaal niks! Hoe bestaat het toch, dat we in een land als dat van ons, waar zoveel kan.. Ook zoveel slechte communicatie is.. Want als je het mij vraagt, is dat waar het om draait. Communiceren kun je leren.. En als je je werk niet leuk vindt, moet je wat anders gaan doen in plaats van je klanten af snauwen!
Iemand een kantelbare douche-stoel over in de schuur onder het stof? Of een badkuip? Ben gek op bruisballen, dus een bad zou een lekker alternatief zijn.. 😁