Afgelopen juni liep ik voor de 2e keer in mijn leven een sepsis op. Oftewel, een bloedvergiftiging. Door het gebruik van een centrale lijn, waar ik afhankelijk van ben voor het krijgen van mijn vocht en voeding. Door de Ehlers-Danlos heb ik gastroparese (maagverlamming) en motorisch verstoorde neuropathie van de dunne en dikke darm. Of heel plat gezegd; ik kan niet zelf eten en poepen! Na 3 weken proberen met antibiotica om mijn lijn die in mijn bloedbaan zat te redden, bleven de kweken positief en moest hij eruit. Ik kreeg een nieuwe lijn. Een hickman. Helaas gaf deze lijn vanaf dag 1 heel veel problemen van infectie aan de insteek en de 'tunnel'. Zo'n lijn wordt namelijk eerst een flink aantal centimeters alleen onder de huid gelegd, alvorens hij het bloedvat in gaat. Zo creer je een natuurlijke barriere tegen indringers. Oftewel; vieze beestjes. De knappe koppen denken dat mijn lichaam niet tegen het materiaal kan van de hickman, waardoor hij mij zoveel ellende heeft gegeven. Het plan was dus om hem eruit te halen en een ander soort lijn terug te plaatsen, van ander materiaal. Door een urinweginfectie die behandeld werd en daardoor een hardnekkige darmbacterie gaf, was de operatie al 2 x uitgesteld. Maar met een maand lang antibiotica is de darmbacterie nu rustig, dus was het tijd om daar gebruik van te maken en de lijn te wisselen. Gisteren was de grote dag. En man, wat zag ik er tegenop! Je bent wakker en maakt dus alles mee. Je wordt plaatselijk verdoofd dus je voelt geen pijn, maar je voelt wel dat ze bezig zijn. Ik heb alles gevoeld, zelfs het hechten! Maar gelukkig heb ik het allerfijnste team aan verpleegkundigen om mij heen en een van die kanjers ging met mij mee! Ze bleef de hele procedure naast mij zitten, hield mijn hand vast, vertelde mij wel 100x hoe goed ik het deed en kreeg de hele operatie zaal zover om mee te doen aan ons spelletje 'ik ga op vakantie en neem mee', gewoon om mij af te leiden. Wat ben ik deze lieverd en de kanjers van de OK dankbaar voor deze positieve ervaring van een nare ingreep. Want het zal niet mijn laatste keer zijn.. Lenie lijn en ik maken het goed. Ze geeft wat pijn, maar dat hoort erbij. Ze heeft mijn eerste zak voeding al zonder problemen toegediend, dus ik hoop dat zij net zo snel aan mij zal wennen als ik aan haar. Hopelijk worden we echt vriendjes en gaan we heel lang samen door het leven!
top of page
LENNAH KOSTER
regisseur en programmamaker
Facebookblog
bottom of page
Comments