Facebookblog

De huisarts schuift naast mij op bed en onderzoekt mij met een zorgelijke blik. 'Ik denk dat we moeten concluderen dat deze medicijnen niet werken voor jouw hart'. Tranen komen los. 'Maar ik wil niet nu al opgeven, ik wil dat het werkt!' Na 3 maanden is opgeven geen opgeven. 'Stop met vechten en laat het zijn wat het is voor nu. Zo kan het ook niet!' Ze heeft gelijk, ik weet het.. Ze zegt juist dát wat ik niet wil horen. Weer opnieuw proberen en ervaren, bijwerkingen afwachten en nog meer loslaten.. 'Morgen heb je een spoedafspraak bij de cardioloog, ik zorg dat er een ambulance optijd jouw kant op komt.' Slik. Zei je nou ambulance?? Wat een onzin dat heb ik toch allemaal niet nodig! Ik moet even bij komen van het praten en de emoties. Mijn hart doet raar en ik voel me heel naar. Ik lig op bed met mijn ogen dicht terwijl het zweet mij uitbreekt. De huisarts wacht in stilte en streelt liefdevol mijn bovenarm. 'Lief mens ben je toch' Weet ik weer uit te brengen. De dokter grinnikt, alleen voor mensen die dat écht nodig hebben na zoveel vechten. Opnieuw een kleine traan. Ik wil ook niet meer vechten, ik ben het zo moe.. De dokter knikt, laat het maar los, het mag er allemaal zijn, je bent ook echt héél ziek. 'Met pijn in mijn hart ga ik weg, bel je 112 als het niet gaat vannacht? Uh nou eh? Morgen zie ik de cardioloog.. maar ik vind jou eigenlijk pas een échte hart-en-dokter! Ik schrijf je nog wat voor tegen de bijwerkingen..graag dan krijg ik er vast nog wat bij. Verzamel ze in een boekje. Verder nog iets dat ik nu voor je kan doen? Nou uhm, heb je wellicht ook pleisters tegen verdriet??! # Ziek zijn gaat niet over rozen. Maar over medicijnen. Dokters. Regeldingen en ziekenhuizen. Wachten en onzekerheid. Maar heb jij wel eens de liefde van zoveel fijne mensen om je heen gevoeld? Die met zo'n klein gebaar zoiets groots kunnen bereiken? Een kamer die uit puilt met bloemen en kaarten, vreemden die zich aanmelden voor je hond te willen zorgen en verpleegkundigen die spelletjes van thuis mee nemen om voor afleiding te zorgen? Hoe dankbaar mag je dan wel niet zijn!