Facebookblog

Vandaag was het weer zo ver. Een ambulance voor de deur. Gepland dit keer, voor een bezoekje aan het ziekenhuis in Amsterdam. Mijn vaste, briljante witte jassen die mij afgelopen jaren zo fantastisch goed geholpen hebben, tasten momenteel in het duister. En wat is er nou eerlijker dan een arts die zegt: 'Ik weet het even niet. Maar ik ga je helpen zoeken naar iemand die het wel weet..' En zo was vandaag de dag van de Amsterdamse witte jassen. De ambulance was stipt optijd. Een vrolijke broeder die zich voorstelde als Hans en zijn guitige metgezel die ik niet bij naam zal noemen. Niet dat Hans echt Hans heet, maar toch. De niet nader te benoemen chauffeur steekt zijn guitige kop om de hoek van mijn slaapkamer. 'HOOI. Daar ben ik weer! En jij mag weer..' Ik schiet in de lach. Deze leuke gozer heb ik nu al een aantal keer over de vloer gehad. Hij heeft me heel ziek gezien en met alle liefde naar de spoedeisende hulp gebracht, waar hij me liefdevol instopte met dekens en niet alleen liet tot er iemand bij me kwam, maar vandaag ben ik in iets betere stemming. 'Kun je die gordel even iets strakker aantrekken?' 'Hoezo?!' Vraagt het stuk. 'Nou ik weet inmiddels hoe jij rijdt!' Uit wraak vist hij een aantal spuugbakjes ergens uit een vak. 'Hier, voor als de angst van mijn rijstijl je teveel wordt..' Ik gier het uit. Eenmaal aangekomen lukt het de beste man niet helemaal om mij met brancard en al zonder kleerscheuren uit de ambu te krijgen. 'Let maar niet op hem hoor, het is zijn eerste dag. Hij is nog aan het oefenen..' Zegt Hans. Opnieuw schiet ik in de lach. 'Dat excuus heeft hij de vorige keren ook al gebruikt dus helaas, hij moet iets beters verzinnen..' Alsof we alle tijd van de wereld hebben brengen de 2 mannen mij naar de witte jas die op mij wacht. Ze drinken een kop koffie. Of 3. Misschien 4. En na mijn afspraak rijden ze mij weer rechtsomkeert terug naar de ambulance. Althans, dat was de bedoeling. Hans beweert de weg te weten. Hij heeft immers jaaaarenlang gewerkt in het AMC. Mijn grote vriend vertrouwt hem niet en trekt zijn eigen plan. Ergens aan het einde van een doodlopende gang rijden we bijna een witte jas met blonde paardenstaart omver. Ik excuseer ons voor dit voorval. 'Sorry hoor, het is zijn eerste dag, hij is nog aan het leren!' De witte jas schiet in de lach en mijn grote vriend stopt met lopen. Knijpt in mijn grote teen en zegt :'Ga je lekker?! In theorie zou ik je ook gewoon hier achter kunnen laten he?' 'In theorie zou ik ook een klacht tegen je in kunnen dienen voor werkweigering....' Zouden deze mensen in de gaten hebben hoe belangrijk het werk is dat ze doen? Hoe ze een beladen afspraak als deze, 10 kilo lichter maken?! Wat een enorm toegevoegde waarde het is om mij als persoon te zien en niet als patiënt?! Dat lachen het allerbeste medicijn is en zou deze gast door hebben dat ik me af vraag of hij beschuitjes lust??!! #RetourtjeAmsterdam #Ziekenhuisleven #Stiekemverliefd #Lachenisgezond #Wateenavontuur