Wat ik wil worden als ik later groot ben: Mama en juf.
Al vanaf dat ik kon praten mocht de hele wereld het weten en in elk vriendenboekje vulde ik hetzelfde in. Als ik later groot ben, word ik juf. En mama! En juf werd ik hoor! Als 16 jarige begon ik met stage lopen op basisscholen en werd ik omgedoopt tot 'juf Sharon'. Heerlijke jaren heb ik meegemaakt in mijn tijd als juf. Daarnaast paste ik meerdere avonden in de week op en geregeld zelfs hele weekenden. De ouders naar festivals en logeren in hotels, ik bij de kinderen. Zodra ik mijn rijbewijs had kocht ik mijn eerste auto en sleepte de kids van mijn vaste gezinnen waar ik veel kwam overal mee naartoe. Naar het bos, de soesterduinen, het zwembad, de dierentuin of lekker uit eten in een grote mensen restaurant. Ik sprong in nood bij wanneer ze ziek waren en niet naar school konden maar ouders wel moesten werken. Ze mochten hele dagen tegen mij aan hangen en het feit dat ik vervolgens zelf ook ziek werd nam ik voor lief. Eindeloos las ik boekjes voor, vlocht ik haren, deed ze leuke kleren aan, maakte kuifjes met hele potten gel en wanneer ze voor het slapen gaan die kleine armpjes om mijn hals sloegen en zeiden: 'Welterusten Sharon. Houwe jou!' Dan wist ik waar ik het voor deed. Soms verspraken ze zich en noemden mij per ongeluk 'mama'.
Ik was een soort bonus mama, voor 2 handen vol kids die ik soms vaker zag dan dat ze hun eigen ouders zagen. Ik was degene die op het schoolplein op ze wachtte en hun verdriet aanhoorde.
Maar echt zelf mama, ben ik nooit geworden. Hoe graag ik dat ook zou willen, dat is niet haalbaar. Mijn aandoening is erfelijk en ik heb 50% kans om het door te geven aan mijn kinderen. Wat ik veel te veel vind.. Dit leven gun ik een kind, mijn kind, absoluut niet. Afgezien van de vraag of mijn lichaam dat aan zou kunnen. Het wordt mij regelmatig gevraagd; 'Heb je een kinderwens?'
Voor nu ben ik zielsgelukkig met de kindjes van mijn beste vriendin. Mijn achterneefjes en buurjongens die vaak lekker hun huiswerk komen maken bij mij als mama niet thuis is.
Wel de lusten, niet de lasten. wat ben ik dankbaar, voor alle liefde die ik zoveel kindjes al heb mogen geven!
Het is goed zo!
Comments