Vrijdag 10 februari. Al ruim 2 weken gebruik ik opnieuw antibiotica voor die kak bacterie die mij maar niet wil verlaten. Sinds anderhalve dag heb ik weer koorts en koude rillingen als mijn lijn wordt aangesloten. De insteek blijft bloeden en de artsen snappen niet waarom. 'Laten we voor de zekerheid bloedkweken nemen. Alles afschuiven op de clostridium is niet handig, want straks missen we iets heel belangrijks.' Ik zucht. Alsof die clostridium en het feit dat deze lijn pas sinds 3 januari zit niet genoeg is! Wat moet, dat moet. Geen tijd om te mokken en dus regel ik wat ik moet regelen en worden de bloedkweken afgegeven in het ziekenhuis en in een warmte stoof gezet zodat ze kunnen zien of er een bacterie groeit. Het is rond 11u s'ochtends die vrijdag wanneer mijn telefoon gaat en ik het nummer van het ziekenhuis in Amsterdam in mijn display zie staan. Een schok gaat door mijn lijf. 'Ik heb slecht nieuws mevrouw van Geet, de bloedkweken zijn helaas weer positief. Dus u moet komen.' Geen tijd voor emoties of andere onbelangrijke zaken, de praktische regel dingen krijgen voorrang. Op de spoedeisende hulp ontvang ik 7 artsen in pak naast mijn bed. Want de darmbacterie is besmettelijk. Die zorgt er, naast mijn slechte darmfunctie, er overigens ook voor dat ik nu alweer bacterieen heb op mijn lijn. Ja, meerdere. 3 zelfs dit keer! Tranen bij mij. Ik ben het zo zat en mijn vertrouwen is weg. Hoe kan het? 'Je darmwand is zo dun, dat alle beestjes uit je darmen in je bloed terecht kunnen komen en daar word je ziek van.' Ik voel mij zo machteloos want ik doe zo mijn best en ik wil zo graag zoveel meer. Maar ik kan niets anders doen dan accepteren. Mijn lijf doet dit. Ik ontkwam niet aan het verwijderen van mijn lijn en met antibiotica schoonmaken van het bloed. Inmiddels ben ik koortsvrij en knap ik langzaam maar zeker op. Vanavond zag ik voordeel van het feit dat mijn lijn eruit is en nam ik een warme onbezorgde douche! Water over mijn hele lijf. Dat is echt al ruim 4 jaar geleden! Niet om pleisters heen sproeien, voorzichtig moeten zijn, douchepleisters moeten plakken of achteraf pleisters moeten verzorgen die nat geworden zijn. Ik sta voor de spiegel en bekijk mijn borstkas. Vol met littekens en uitslag van alle lijnen en pleisters. Het ontroert me even. Mijn borstkas zonder lijn of pleisters. Dat is echt al 4 jaar geleden dat ik dat zo zag! Morgen krijg ik weer een nieuwe lijn. Met antibiotica is mijn bloed schoon gespoeld en is het veilig om weer een nieuwe lijn te plaatsen. Kan er weer voeding in en kan ik, als ik geen koorts krijg, na een week ziekenhuis weer fijn naar huis. De mensen om mij heen beginnen de moed te verliezen merk ik. Want over 3 weken is het gewoon weer mis, toch?! Ik heb al mijn hoop gevestigd op de poeptransplantatie waar de artsen zich ondertussen hard voor maken. Maar om die aan te kunnen moeten de omstandigheden zo optimaal mogelijk zijn en moet ik aangesterkt zijn van deze tegenslag. Ik geef de moed nog niet op, ik ben nog niet klaar! Ik heb nog niet alles geprobeerd, dus daar ga ik voor. 'There's hope that's waiting for you in the dark. You should know you're beautiful just the way you are! And you don't have to change a thing, the world can change it heart!'
