Zit je haar een keer goed, lig je in het ziekenhuis..
Na 2 weken thuis waarin ik met de dag zieker werd, maar we niets konden doen.. Want het lab was 'vergeten' om naast een sediment ook een kweek in te zetten die wel was aangevraagd door de arts. Een arts die beloofde te bellen, maar dat niet deed. Stakingen die ervoor zorgden dat alles vertraging opliep en mijn eigen arts niet 'in huis' was en bureau nazorg er niet uit kwam met de apotheek wat betreft mijn medicatie, lig ik alweer een ruime 4 dagen opgenomen met een nierbekkenontsteking. De 10e in 2 jaar tijd. Door de antibiotica die ik daarvoor nodig heb komt de kak bacterie weer tot leven en heb ik daar meer klachten van en als kers op de taart blijft boudelijn het ons niet makkelijk maken door soms wel en soms niet te bloeden. Wat stress geeft, want wat is er met hem? Moet ik mij zorgen maken of niet? Het vertrouwen is weg door de vele infecties de laatste weken. Maanden. Jaren. Afgelopen week voerde ik een pittig gesprek met mijn MDL arts en huisarts over mijn huidige situatie. Mijn toekomstperspectief en het ingewikkelde cirkeltje waar ik in vast zit. Wanneer is het genoeg? Hoeveel kan een lijf aan?! Het was een intense week en niemand zei dat het makkelijk zou worden. Maar voorlopig is de koorts weg en ben ik de strijd met al die rot beesten en eerlijk? Ja, soms ook rot regels, toch maar weer aan gegaan. De mannelijke verpleegkundige bladert door mijn zorgmap op zoek naar mijn medicijnlijst, wanneer hij de complete inhoud van de map eruit laat vallen en over de vloer strooit. Lachend schud ik mijn hoofd. 'Mannen!' Hij lacht en vult de map weer netjes. Verlaat mijn kamer om al snel terug te komen. Hij schudt zijn hoofd en zegt; 'Mijn telefoon vergeten, mannen...'
Morgen hoop ik naar huis te mogen om daar mijn antibiotica kuur af te kunnen maken en dan kan ik toch maar weer zeggen;
I did it again!
