Na bijna 3 weken goed ziek zijn van een flink griep virus met bronchitis, hoesten als een zeehond en een doorgerookte stem alsof ik 15 pakjes peuken per dag rook, moest ik anderhalve week geleden op controle in het ziekenhuis. Ondanks een antibiotica kuur bleef ik koorts houden. En koorts met een centrale lijn = bellen ,want, je weet maar nooit.. Ik baalde.. Als je niet lekker bent wil je gewoon in je eigen bed liggen, thuis.. Ik was nog niet eens hersteld van de sepsis en operatie van Juni en nu mocht ik ook al niet 'gewoon' een keer ziek zijn, zoals normale mensen ook wel een ruime 2 weken goed ziek kunnen zijn van echte griep. Natuurlijk is het super zorgvuldig en nou eenmaal protocol, maar ik vind dat echt ingewikkeld. Gelukkig mocht ik na controle naar huis en alsnog thuis uit zieken. Na een dag of 5 koortsvrij geweest te zijn en het gevoel te hebben eindelijk op te knappen, had ik mijn week weer volgepland met afspraken. Ik krijg een nieuwe bank, medische afspraken, de fysio komt weer langs en ik heb een rolstoelpassing in het verschiet waar ik al maanden lang op wacht. Ik dacht de touwtjes weer wat in handen te krijgen en weer wat mens te worden tot gisteravond mijn grootste vijand weer langs kwam; koorts. En laat die nou net niet ingepland staan.. Een enorm gevoel van kop in het zand, niet willen weten, niet willen voelen en niet willen toegeven bekroop mij.. Niet weer, ik ben zo moe! De hoop dat het vanzelf over gaat was groot en dus besloot ik niet te bellen en te gaan slapen. Een onrustige nacht volgde en ook vandaag, zondag, was een ellendige dag.. Op en af koorts, intense hoofdpijn en een onrustige (te) hoge hartslag. Einde van de dag toch dat stemmetje in mijn achterhoofd van de huisarts; 'als je wel een sepsis hebt kan aankijken tot morgen te laat zijn, dat weet je he?' Na veel wikken en wegen besloot ik toch maar te luisteren naar mijn gevoel, dat helaas, eigenlijk altijd het juiste zegt.. Ik kreeg een uiterst vriendelijke arts aan de telefoon die volledige empathie toonde voor mijn verhaal en de reden waarom ik nu pas belde. 'Ik weet dat je het niet wil horen maar je weet denk ik ook heel goed wat ik nu ga zeggen..' Precies die woorden waren het, die vanavond bij mij de waterlanders deed lopen. Tranen met tuiten. Sterk zijn lukt niet meer. 'Ik voel me teveel! Moet ik weer naar de spoed, weer een ambulance, weer oppas voor de hond regelen, weer onzekerheid voor de mensen om mij heen..' De arts luisterde geduldig en stuurde ondertussen een ambulance. Op de spoed aangekomen ben ik ergens ook gerustgesteld. Want eerlijk? Ik voel mij echt wel ziek.. Maar ik weet even niet waar ik op moet hopen. Ik besluit eerlijk te zijn en mijn gevoel te uiten. Een wildvreemde witte jas moet mijn emoties incasseren en ik herhaal; ik voel me teveel! Deze witte engel kwam als geroepen.. Zij liet mij uitpraten, uithuilen, aaide liefdevol over mijn been en verplichtte mij dat gevoel uit te zetten. 'Wij zijn hier voor jou en jij bent hier niet voor niets. Jij hebt echt iets..' Slik.. Ik heb ook minder leuk nieuws want de onderzoeken wijzen op een nieuwe lijninfectie/sepsis. Dus je moet blijven en ik geef je direct antibiotica.. We gaan alles doen om je comfortabel te krijgen. Wil je extra pijnstilling? Warme deken? Limonade? Licht wat dempen? Ik word naar de afdeling gebracht waar ik een welkomstpakketje krijg. Tandenborstel, oordoppen, deo en iets lekkers voor onder de douche.. Als ik niet beter zou weten zou je denken dat ik in een hotel ben! Man, wat vind ik het moeilijk om niet altijd sterk te zijn en eerlijk te vertellen dat ik het even moeilijk heb. Maar man, wat geeft dat een begrip! Deze witte jas verstaat haar vak en maakte deze ellende net iets minder ellendig.. Al zoveel infecties overwonnen en deze overwin ik vast ook weer! Zou deze witte jas weten hoe belangrijk zij voor mij geweest is vanavond?! Vertel jij de mensen die dat voor jou zijn dat wel eens? Dat verdienen ze!
Yorumlar