Met de ambulance werd ik maandag opnieuw naar hotel Meander gebracht. Toch wel weer onverwachts, op blote voeten zonder schoenen want ja, lopen deed ik toch niet.. De kamer die ik toegewezen kreeg op de spoedeisende hulp was vreselijk koud.. Broeder Willem ontving mij echter met open, warme armen: 'Welkom dame, wel een beetje lullig dat ze je een kamer geven die op een mortuarium lijkt he, ik zal eens kijken of ik de knop van de verwarming kan vinden!' Ik grinnik. De humor die ik normaal heb zonder dat ik eroverna hoef te denken is even ver te zoeken. Ik ben zo moe. Uitgeput past beter..' Kijk nou! Roept Willem. De vorige bezoeker is zijn schoenen vergeten!' Hij vist een paar afgetrapte herenschoenen maat 45, inclusief sokken onder de brancard vandaan. 'Dat komt goed uit grap ik, ik ben die van mij vergeten!' Nu grinnikt Willem.. Zolang het maar goed is afgelopen met deze meneer en dat niet de reden is van de kou in deze kamer.. Na een paar dagen op de afdeling lig ik s'avonds laat naar het plafond te staren. Het is muisstil op de gang en ik kan de slaap niet vatten. De stilte maakt plaats voor gesnotter en geschuifel op de gang. Heel even irriteert het me. Vast zo'n oud mannetje die lekker smerig zijn neus op loopt te halen.. Bah! Mijn nieuwsgierigheid wint het van de irritatie en ik schuif mijn deur en gordijn iets verder open. Ik zie een nette man, niet uitziende als patiënt, driftig heen en weer ijsberen. Totdat zijn telefoon gaat. Hij zet hem op luidspreker en barst in huilen uit. Het is zijn dochter. Zijn vrouw, haar moeder is zojuist overleden. Een paar kamers verder dan die van mij. De man is ontroostbaar en verteld: 'Ik was vanavond nog de hele avond bij haar het ging zo goed. Ik was net een kwartier thuis toen ik werd gebeld!' De dochter, hoorbaar ontdaan, stelt aan de andere kant van de telefoon honderden vragen. 'Ik weet het niet, haar adem is gewoon opeens gestopt!' 'Hou nog even vol pap, ik ben onderweg ik ben er bijna!' Ik zie hoe de man in elkaar op een bankje kruipt. Wachtend bij de deur die op slot is voor bezoek buiten bezoektijden. Ik ken deze man niet. Ik ken zijn vrouw niet. Maar ik voel hun verdriet en ik heb zo met deze man te doen! Niet veel later zie ik hoe zijn dochter binnen komt en haar vader diep in tranen in de armen valt.. Zonder dat ze het weten ben ik getuige van, waarschijnlijk, een van de belangrijkste momenten in hun leven.. En wat is het mooi om hun liefde voor elkaar te zien.. Het doet me denken aan die afgetrapte schoenen van van de week.. Hoe zou het met deze meneer zijn afgelopen?! Waar ik zojuist nog lag te piekeren over mijn lot, ben ik nu opeens dankbaar voor datzelfde lot en besef ik mij meer dan ooit; niemand beloofd je morgen. Tel je zegeningen!
top of page
bottom of page
Comments