'Zo mevrouw klaagzang, hoe is het vandaag met de pijn?!' 'Ja heel goed hoor, ik heb geen pijn!' 'Mooi, dan kan de morfinepomp er vandaag af. Bent u het daarmee eens?' Hoor ik de arts zeggen. Ik lig weer opgenomen en deel dit keer een kamer met een surinaamse mevrouw die de hele dag EN nacht ligt te bellen met de telefoon op speaker. En als het nou belangrijke gesprekken waren kon ik nog denken, ach.. Maar niets is minder waar. Ik kan van boven tot onder opnoemen wat mevrouw in haar koelkast heeft liggen thuis en met wie ze ruzie heeft en waarom. Zelfs de bank gegevens komen voorbij. 'Jij nog wat nodig?' Grapt de verpleegkundige. 'Nou paar honderdjes zijn altijd welkom!' 'Je kunt je rekeningnummer daar in de hoek opgeven!' De buurvrouw accepteert dat de morfine pomp eraf mag, maar wel pas om 16u. Want tot die tijd heeft ze pijn. Daarna niet meer... Af en toe wissel ik wat veelzeggende blikken uit met de verpleging en mijn overbuurman die hier ook niet voor zijn grote teen opgenomen ligt. Ik evenmin. Ik heb een tunnelinfectie van mijn centrale lijn. De eerste 2 dagen ben ik goed ellendig en krijg ik weinig mee van mijn kamergenoten. De gordijnen rond mijn bed zitten dicht en ik lig met oordoppen in, een ijszak op mijn hoofd tegen de hoofdpijn en het dekbed van mij af van de koorts, gewoon te liggen. Het enige dat je dan wil is rust. Maar mijn buurvrouw zet haar escapades voort. Na het verwijderen van de morfine pomp heeft ze een nieuwe manier gevonden om aandacht te vragen. 'Zuster, mag de verwarming hoger? De kou slaat op mijn rug en dat doet pijn!' De verpleegkundige checkt de temperatuur op de kamer en ik hoor haar zeggen; 'Het is hier 25 graden hoor dat is al warm!' 'Niet warm genoeg voor mij hij moet op 30!' 'Dan moet ik dat even met de buren overleggen u ligt immers niet alleen..' De verpleegkundige komt achter haar gordijn vandaan en vraagt mij; 'Heb je het gehoord? De buurvrouw wil het warmer. Heb jij het koud?' 'Nee sorry, ik vind het hier bloedheet..' En u? Vraagt ze aan de overbuurman. 'Ik vind het warm zat en als ik het koud heb ga ik onder de dekens liggen. Misschien is dat nog een optie.. ' Klinkt het sarcastisch. Ik steek mijn duim naar hem op en we grinniken samen om dit grapje. `Prima, dan ga ik jullie de hele nacht bellen dat ik pijn heb en dan moet die pomp weer aan!` Klaagt de buurvrouw. Tegen 00u ligt ze te slapen met de tl verlichting boven haar bed nog aan. Inmiddels willen wij ook wel slapen en vraag ik de verpleegkundige of het licht misschien uit mag, de buurvrouw ligt immers toch te slapen. Ze knipt het licht uit wanneer de buurvrouw uit haar dak gaat; `Die had ik aan gelaten voor de warmte! De verwarming mag ook al niet hoger aan ik mag hier ook niks!` Ik verstop me onder mijn dekbed omdat ik mijn lach niet kan inhouden wanneer ik de overbuurman met zijn vingers voor zijn hoofd zie zwaaien. `Die is gek..` Na bijna een week mag ik naar huis. Met antibiotica. Een andere kuur dan ik eerst kreeg, om heel ingewikkeld medische redenen. Na nog geen 24u thuis te zijn, word ik niet goed bij het toedienen van de kuur en val flauw. Ik app wat heen en weer met mijn eigen verpleegkundigen en besluit het ziekenhuis te bellen. Ik moet komen, alweer.. Tranen met tuiten en een schop tegen de deur. Op de spoedeisende hulp lig ik aan de monitor en alle toeters en bellen wanneer de volgende gift gegeven wordt en gelukkig maar, want hetzelfde gebeurd en ik zit ineens onder de bulten. Ik heb een allergische reactie. Krijg vliegensvlug medicijnen door het infuus en moet WEER blijven. Op 1 voorwaarde, zeg ik tegen de arts, met tranen in mijn ogen en een gevoel van weerstand. Ik stop met antibiotica. `Maar dat is een risico..` Ik neem het risico en zie wel wat er gebeurd zonder antibiotica, maar ik wil niet meer. Voor nu is het genoeg geweest. Morgen wil ik naar huis. Ik ben zo moe! En ohja, als mijn buurvrouw er nog ligt, mag ik dan een andere kamer? Ik heb zin om de airco op standje noordpool te zetten en dan te vragen om een warme deken... `
Σχόλια