Begin Oktober werd ik wederom opgenomen in het ziekenhuis met een nierbekkenontsteking. 9 dagen bleef ik logeren en kreeg ik antibiotica. Na een krappe week thuis, werd ik afgelopen donderdag opnieuw opgenomen, maar dit keer in een ander ziekenhuis. Want de antibiotica die ervoor zorgde dat mijn nierbekkenontsteking over ging, gaf mij nu een ontsteking van mijn darmen. Hoe dat kan, vragen mensen? Nou, het zit als volgt. Antibiotica maakt de slechte beestjes dood, die zorgen voor een nierbekkenontsteking. Maar antibiotica maakt ook de goede beestjes dood, die je nodig hebt voor een gezonde darmflora. Doordat ook de gezonde beestjes dood gemaakt zijn door de laatste antibiotica kuur, kreeg het slechte beest met de naam; clostridium, die ieder mens bij zich draagt maar waar je niet ziek van bent wanneer je een gezonde darmflora hebt, de kans om zich heel snel te vermenigvuldigen en mij opnieuw ziek te maken. Waar heel veel mensen gauw geneigd zijn tegenwoordig om bij iets kleins naar de huisarts te rennen en om een antibioticakuur te vragen, want 'we moeten door' en 'hebben geen tijd om ziek te zijn' realiseren maar weinig mensen zich wat zo'n antibiotica kuur tot gevolgen kan hebben. Naast dat hij, zeker in mijn geval, tegelijk ook levens redt.. Vorig jaar heb ik ditzelfde riedeltje ook al meegemaakt. Een darm ontsteking door de clostridium bacterie, als gevolg van een antibiotica kuur tegen een nierbekkenontsteking. Helaas maakt dit dat de clostridium nog moeilijker te behandelen wordt, wanneer je het al eens hebt doorgemaakt. Want hoe behandel je dan zo'n clostridium? Juist, met antibiotica! Maar dat beest is slim, herkent de kuur en besluit zich daar niet (meer) door weg te laten jagen. Na jarenlang een sonde te hebben gehad, was ik daar sinds ruim een jaar vanaf. Helaas is hij nu terug, om rechtstreeks in de darm de antibiotica te kunnen geven. Daarvoor was een scopie nodig. Een slang met camera via je neus, door je slokdarm en maag tot in je dunne darm. 'Heb je deze sonde al vaker gehad?' Vraagt de arts die hem plaatst. 'Helaas wel'. 'En vond je dat meestal leuk?!' Ik schiet in de lach. 'Als ik dat ooit leuk ga vinden is er iets heel anders mis met mij!' Nu lacht de arts. Ik geef hem mijn vertrouwen en een lieve verpleegkundige staat aan mijn hoofdeind en streelt mijn hoofd. Droogt mijn tranen en fluistert in wanneer ik even goed door moet zuchten of mee moet slikken. Inmiddels lig ik alweer 3 dagen in het altijd gezellige Brabantse ziekenhuis in Uden. Niets is hier te gek of teveel gevraagd. Wil je douchen? Dan regelen we dat toch! Vanmiddag stond er een verpleegkundige aan mijn bed die zei: 'Het is zulk mooi weer buiten, het lijkt wel lente! Zal ik je even mee nemen naar buiten?' 'Heb je daar tijd voor dan?' Vroeg ik. 'Daar maak ik tijd voor!' Was het antwoord. Het zijn juist DIE kleine dingen die het doen. En die maken dat ik het volhoud. Want juist wanneer je denkt dat je iets niet meer kunt, zul je merken dat je eigenlijk pas net begonnen was!
Comments