'Oh Sharon wat sta jij toch positief in het leven! Knap hoor dat zou ik in jouw situatie écht niet kunnen!' Een uitspraak die ik vaker te horen krijg maar nog altijd niet zo goed kan plaatsen.. ik schrik er zelfs van, want doe ik dan echt iets wat jij niet zou kunnen?! Ben ik meer dan jij of heb ik meer superkrachten?! Nee! In tegendeel!! 'Ik zou me echt mateloos vervelen zonder werk en echt niet gelukkig zijn.. word jij niet helemaal gek van het thuis zitten en niks doen???' Niks doen?!
'Ja goedemorgen welzorg, ik wil graag een afspraak maken voor een aanpassing aan mijn rolstoel.' 'Momentje ik ga even overleggen..' Ik krijg 10 minuten de tijd om mijn geduld op de proef te stellen met een uiterst irritant, maar heel vrolijk deuntje. 'Sorry mevrouw degene die u nodig heeft is met pauze. U wordt met een uurtje terug gebeld.' Prima hoor bedankt. Ondertussen besluit ik vast een taxi te reserveren voor morgen, naar het ziekenhuis. 'Sorry mevrouw de gemeente heeft uw pasje geblokkeerd, ik kan geen rit boeken.' Sorry u zei WAT?! Lichtelijk in de zenuwen en met ergens vanuit mijn tenen opkomende irritatie bel ik mijn contactpersoon van het wijkteam. Een bijzonder lieve, betrokken en assertieve vrouw die mij al jaren begeleid. Ze vraagt me om eerst zelf de gemeente te bellen om verhaal te halen. Prima hoor, doe ik. 'Sorry mevrouw, de afdeling zorg is vandaag heel druk dus niet bereikbaar voor u. Ik kan een terugbelverzoek indienen als u dat wenst?' Nou prima, doet u dat dan maar.' Ik kan u alleen niet beloven dat ze u terug bellen!' Voegt de meneer, die niet kan zien dat mijn irritatie inmiddels opborrelt tot mijn knieën, nog even toe aan zijn verhaal. Ik app de liefste vrouw van het wijkteam mijn verhaal. Ze appt direct terug en ik proef bij haar irritatie tot aan de navel. Ze schrijft: ik ga ze NU bellen, bel jou zo! Met een grijns op mijn gezicht neem ik mijn telefoon opnieuw aan. Ah! Het is welzorg, de pauze is vast voorbij. Ik sla mijn agenda open, maar dat blijkt te voorbarig. 'Sorry mevrouw, wij kunnen die afspraak niet inplannen voor u. De afdeling die dat kan doen belt u morgen tussen 14:00 en 15:00u.' Maar natuurlijk.. Intussen verdien ik zelf ook wel een pauze. Nog voor mijn eerste hap goed en wel genomen is, danst mijn telefoon weer op tafel. Het wijkteam. De gemeente heeft haar vorige maand nog toegezegd dat mijn taxi pas onbeperkt geldig is. Zij hebben hier alleen geen aantekening van gemaakt. Dus nu is het haar woord tegen dat van de gemeente. En dan kun je hoog of laag springen, op je kop gaan staan of liedjes zingen, de gemeente wint. Dus moet er opnieuw een keukentafelgesprek plaats vinden met de gemeente.. en het wijkteam.. Om te beoordelen of ik recht heb op vervoer met de taxi.. Of ik maandagochtend om half 10 tijd heb? Welja, ik heb tijd en energie zat toch? Of ik dan gelijk ook de papieren van de huishoudelijke hulp klaar wil leggen. Die indicatie loopt namelijk ook weer bijna af en moet verlengd worden. Papieren? Uh wat voor papieren precies? Ik heb nooit papieren gehad?! Of ik ze wil bellen en vragen of ze hun werk beter uit willen voeren? Maar natuurlijk.. doe ik.. Het feit dat niks komt aanwaaien en je niet zomaar recht hebt op bepaalde dingen begrijp ik volledig. Ik ben het volkomen eens met de regels. Maar ik vraag me af of ik nou echt zo'n zeikerd ben als ik voel dat mijn irritatie inmiddels tot aan mijn kruin zit.. Zouden ze dan echt niet weten wat chronisch betekend? Ik hoop met ze mee dat ik volgend jaar geen herindicatie nodig heb, sterker nog ik spring een gat in de lucht als ik betaald zou krijgen voor dit soort telefoontjes! En net als ik denk aan een zenuwinzinking te zijn ontsnapt, realiseer ik me dat welzorg mij 2 dagen geleden al terug gebeld zou hebben.... Fijn, morgen weer een dagje 'niks'.. Ik zet mijn telefoon uit, kijk in de spiegel, schud mijn hoofd bedenkelijk heen en weer en schiet verschrikkelijk in de lach..
Het zijn niet de dingen die op je pad komen die je gelukkig maken.. het is de manier waarop je ze omarmt! Dat kan ik, dat kan jij, dat kunnen we allebei!
Comments