Facebookblog

'Dat klopt mevrouw, de medicijnen zijn maar kort houdbaar dus u moet elke 2 weken nieuwe hebben.' Ratelt de apothekersassistente aan de andere kant van de lijn. 'Prima, antwoord ik. Kunnen deze dan net als vorige week thuis bezorgd worden?' Vraag ik vriendelijk. 'Nou volgens mij ben jij 26 jaar en dus prima in staat die even op te komen halen..' HO! Wacht even.. daarnet was ik u en nu ben ik ineens de jij van 26 die prima in staat is dat steeds te komen halen? Voor ik mijn open gevallen mond heb kunnen sluiten en mijn gedachten op een rijtje heb, floep ik eruit: 'ik zit in een rolstoel mevrouw...' Heel even is het stil aan de andere kant, waarna ze door ratelt over de bestelling. 10 minuten lang staar ik beduusd voor me uit als ik me probeer te laten bezinken wat me zojuist gezegd is. Oordelen, het is zo makkelijk, het gaat zo snel en we doen het allemaal.. Ik ben jong, spontaan en niet vies van een grapje. Dat beeld zal de assistente ook opgepikt hebben door de telefoon. Echter geeft dat geen compleet beeld. Als ze me echt zou kennen, zou ze weten dat ik het liefst tijdens een rondje hardlopen wat snacks zou gaan kopen in plaats van vanuit bed mijn medicijnen telefonisch te bestellen. Maar ze kent me niet. Niet echt. En doet ook geen moeite om te vragen, maar oordeelt direct. Ik probeer me te bedenken wat ik voel. Ben ik boos? Nee, ik moet er stiekem zelfs om lachen.. Maar ik besluit het er niet bij te laten zitten. Ik draai hetzelfde nummer.. 'Ja goedemiddag, had ik u zojuist ook aan de telefoon?' Poeslief legt de mevrouw mij uit dat de bestelling klaar ligt en morgen bezorgd wordt. 'Hartstikke fijn, bedankt. Maar waar ik even over bel is uw reactie van daarnet. Die vond ik niet fijn. Ik voelde mij als een klein kind in de hoek gezet en dat zit mij niet lekker..' De mevrouw is hoorbaar ontdaan. 'Ik ben zo blij dat u belt, het zit mij ook niet lekker u heeft helemaal gelijk, duizendmaal excuus.' De mevrouw legt uit dat er heel veel mensen zijn die gebruik maken van de bezorgdienst terwijl het helemaal niet nodig is. Ik begrijp nu de reden van haar reactie beter, al zijn we het er beide over eens dat de manier waarop niet heel handig was. De mevrouw vertelt geschrokken te zijn van mijn reactie en toont interesse. Communicatie, is dat niet hét sleutelwoord vandaag de dag in onze maatschappij?! Ik ben blij dat ik haar verteld heb wat ik van haar reactie vond en wat het met mij deed.. Én ik ben blij dat de mevrouw het nu ook los kan laten en niet de hele dag met een rotgevoel hoeft te lopen over wat ze gezegd heeft, want dat is toch ook niet nodig! En eigenlijk? Hulde aan deze mevrouw.. want fouten maken we allemaal.. maar ze toe durven geven? Dat is echt een vak apart!