Nachtdieren
Al een aantal dagen loop ik weer rond met klachten waarvan ik eigenlijk wel weet wat ze betekenen; weer een urineweginfectie. Nummer 7 in een half jaar tijd. Ondanks dat ik preventief een onderhoudskuur met antibiotica slik. Hoe dan?! Het frustreert me.. Morgen kom ik op tv, moet ik dat dan in het ziekenhuis kijken in mijn eentje? De corona regels zijn vandaag versoepelt, maar ik weet niet hoe ze daar in het ziekenhuis over denken.. Mijn telefoon gaat. `Mevrouw van Geet, u heeft het goed gevoeld hoor. Er zitten inderdaad weer beestjes in de urinekweek. 3 zelfs!` Ik zucht. Ik wist het. Ik weet ook wat dit in mijn situatie betekend.. Een ziekenhuisopname met antibiotica via het infuus. `Het antibiogram is alleen nog niet binnen dus je mag vannacht nog thuis blijven. Ik vraag mijn collega van morgen je te bellen met een plan.` Een antibiogram is artsentaal voor; we weten nog niet welke antibiotica geschikt is voor het beestje dat we gevonden hebben. Inmiddels spreek ik deze artsentaal maar al te goed. Ik ben blij dat ik nog een nacht in mijn eigen bed kan slapen. Ik heb alle tijd om rustig te bedenken wat ik mee moet nemen en wie er op de hond gaat passen. Na een onrustige nacht wordt het woensdag. De dag des oordeels. Rond 12u gaat mijn telefoon. De zaalarts van de urologie belt. `Hoi! Ik heb een bedje voor je gereserveerd. We weten welke kuur het wordt dus we kunnen direct starten.` Oke, maar denk je dat ik om 21 u op een kamer ben waar ik tv kan kijken? En hoe zit het met bezoek? De arts vraagt nieuwsgierig en grappend wat er voor bijzonders gaat gebeuren dat ik daar zo`n interesse in heb. Ik vertel haar dat ik vanavond op tv kom. `NIET WAAR! Waar dan? Hoe en wat en shit, ik moet werken, kan ik niet kijken!` Zijn de antwoorden die zij geeft. Ik schiet in de lach, het voordeel van de zoveelste infectie, is dat ik deze arts inmiddels goed ken. Een leuke, nog jonge meid, met blond haar en een altijd vrolijk gezicht. Heel lief en meedenkend. In het kaliber van; even een klein klopje op je schouder of een aai over mijn been..
Mocht ik thuis kijken naar de aflevering van nachtdieren of werd ik opgenomen en keek ik in het ziekenhuis naar mijzelf? Wil je weten hoe het af liep?
Kijk dan nu op de website! Daar lees je het vervolg van dit verhaal en kun je vanaf nu alle verhalen terug lezen die ik de afgelopen 10 jaar geschreven heb..
`Wauw, maar dat maak je maar 1 x in je leven mee! Dit moet je thuis kijken met familie en vrienden.. Ik reserveer de ambulance en een bedje voor je voor morgenochtend half 10. Vanavond moet jij thuis zijn!` De schat.. Ze heeft geen idee hoe belangrijk ze voor mij is door dit tegen mij te zeggen en dit voor mij te regelen..
En toen werd het 21u. Thomas is samen met zijn vriendin gekomen en mijn vrienden Christiaan en GeurtJan zijn er om samen te kijken naar de aflevering. Zweet in mijn handpalmen, kriebels in mijn buik. Wat hebben ze ervan gemaakt? Wat zullen mensen ervan vinden? Hoe ga ik het vinden om naar mijzelf te kijken?!
Met een kussen voor mijn gezicht start de aflevering. Christiaan knijpt in mijn been, daar gaan we! De sfeer is ontzettend gezellig, er staat lekkers op tafel en de mannen drinken een biertje. We grappen over items in het programma en dan opeens is het zover. Thomas komt in beeld! Hij loopt over straat met een van zijn fantastische olieverf tekeningen. Hij laat meer van zijn werken zien, waaronder zijn houtskool tekening van mij. En zo belanden ze vervolgens bij mij op de slaapkamer. Het valt me mee om naar mijzelf te kijken. De programma makers hebben het ontzettend mooi in elkaar gezet. Mijn telefoon staat roodgloeiend! Zoveel berichtjes! Zelfs van mensen die ik niet ken, die mij vervolgens een vriendschapsverzoek sturen op social media.. Wat een avond.. De website is online en de berichtjes blijven binnen stromen. Ik geniet intens van het laatste avondje in mijn eigen huis en bed, voel mij wat ongemakkelijk bij alle aandacht die ik krijg en hoop vurig dat uit zal komen waarom ik hieraan mee gedaan heb. Namelijk; al is er maar 1 iemand die ik hiermee kan helpen door aandacht te geven aan het ziektebeeld, en opdrachten binnen slepen voor Thomas. Want wat hij kan met papier, is echt magisch!!