Ik kom even je antibiotica aanhangen, zei de verpleegkundige met paardenstaart. Ik kom even je infuus piep uitzetten, zei de verpleegkundige met kort pittig kapsel. Ik kom even je controles doen, zei de paardenstaart weer. Ik kom even het linnengoed bijvullen, zei de mevrouw met was kar. Ik kom even de gordijnen af halen, die moeten gewassen worden, zei de man met ladder. Ik kom even je paracetemol aanhangen, daar is het kort pittig kapsel weer. Ik kom even kijken hoe het met je gaat, zei de witte jas die zichzelf dokter noemt. Ik kom even je kamer schoonmaken, zei de mevrouw met vieze stink doekjes. Ik kom even bloedprikken, zei de lange witte jas met een kar vol naalden. Ik kom even vragen of ik nog iets voor je kan doen. Het was de paardenstaart weer. Nou, zei ik, misschien kun je even mijn deur dicht doen, zodat ik nog even een uurtje kan slapen. Ik ben hier drukker dan thuis in 3 dagen en het is pas half 10! De paardenstaart grinnikt en schuift mijn deur dicht. Dag 4 in het ziekenhuis. Na 17 maanden zonder problemen is mijn grootste angst werkelijkheid geworden. Opnieuw een infectie op mijn lijn. Mijn levenslijn! Gelukkig mag ik mij gezegend prijzen met een heleboel, intens lieve mensen om mij heen die mij er gewoon weer doorheen slepen. Zij zijn de reden dat ik blijf vechten tegen die akelige beestjes.. Paar keer per week lees ik mijn kleine vriendje voor via videobellen. Vanmiddag las ik hem live vanuit mijn ziekenhuisbed een boekje voor. Wat een gelukje! Dankjewel mopje, @rooshoogervorst, het was zo fijn jullie te knuffelen! Wat ik geleerd heb in mijn carrière als patient, is dat je geduld moet hebben. Tot 10 moet tellen en daarna vooral al je zegeningen moet tellen!
Комментарии