Facebookblog

Fijn op eigen balkon met verse aardbeien in het langzaam ondergaande zonnetje. Nog voor ik er erg in heb en ze ècht geproefd te hebben, krijg ik sneller dan gedacht de bodem van mijn bakje in zicht. Het brengt me terug naar de tijd dat ik opgenomen was. De therapeute die altijd op blote voeten loopt, maar waarvan ik me afvraag of ze verder wel met beide benen op de grond staat, komt met een opdracht. Ze schotelt me een appel voor, die ik 'met aandacht' op moet eten. Ik schiet in de lach, jahoor, na op een matje in een gymzaal af te zijn gereisd naar een warm land, nu dit. De zweefteef begint haar verhaal. Een appel eet je zonder erbij na te denken. Dit heb je al zo vaak gedaan, het gaat automatisch. Net zoals je zoveel dingen automatisch doet. Buig dit eens om, sta stil bij wat je doet. Bij wat je ziet en wat je proeft. Geniet! In stilte staart iedereen naar zijn of haar appel. Naast me hoor ik zachtjes: 'hij is rond, rood en groen..' Ik kan een klein lachje niet bedwingen. Zit ik wel op de goede afdeling? Ik pak de laatste aarbei uit mijn bakje. Voor ik hem op eet, bestudeer ik hem. Ik neem een hap en denk even terug aan de zweefteef. Ach, zo zweverig was het niet, deze aardbei is ècht veeeel lekkerder! #Jumm