*Hoe gaat het met je?*
Gisteravond 19:25u. Telefoon. 'Hi mopje, hoe is het met je?' Mijn lieve vriendinnetje belt. 'Nou ik wil eigenlijk even weten hoe het met jou is?!' Na een paar minuten probeert ze het nog eens, maar ik weet weer een wedervraag te stellen. Na 20 min klinkt er irritatie door de telefoon. 'Zeg, ga jij nog antwoord geven op mijn vraag hoe het met je is of ga je eromheen blijven lullen en mij negeren?!' Ik wil lachen en huilen tegelijk. Ik ben even stil en besluit dan; 'Ik wil je wel antwoord geven, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar op moet antwoorden..' 'Weet je niet HOE je het me moet zeggen, of weet je niet HOE het met je gaat?!' 'Nou, eigenlijk beide..' Want, hoe gaat het met je? Als je in 1 maand 3 weken in het ziekenhuis ligt. En dat dit eigenlijk al 3 jaar zo is, dat je maximaal 3 weken thuis geweest bent tussendoor en verder alleen maar in verschillende ziekenhuizen hebt doorgebracht vanwege zware infecties en de daarbij horende behandelingen en ingrepen?! Wanneer je antibiotica nodig hebt om te overleven, maar je door diezelfde antibiotica nu voor de 2e keer een darmbacterie hebt opgelopen die je ook het leven kan kosten als deze niet behandeld wordt?! Wat overigens ook geldt voor de antibiotica die ik kreeg, voordat hij de bijwerking van de darmbacterie kon geven. Je in eenzelfde cirkeltje blijft ronddwalen waar geen uitweg meer in is en de behandelopties schaars geworden zijn?! Want hoe gaat het met je, als je je altijd ziek voelt, pijn hebt en intens moe bent, maar dit eigenlijk nooit zegt en probeert je altijd grappige, nuchtere zelf te blijven?! Hoe gaat het ECHT met je, als je ziet dat je omgeving verdriet heeft en zich zorgen maakt, om jou? En je weet dat die zorgen terecht zijn, maar tegelijkertijd niet wil dat dat de realiteit is?! 6 dagen ben ik nu thuis. Met antibiotica. Nog steeds. En ja, er zit iets van verandering in, in positieve zin. Maar het is niet over en de antibiotica kuur is bijna afgelopen en de opties eigenlijk uitgespeeld. Hoe voel je je dan?! Ben je dan blij dat je thuis bent? Of eigenlijk niet?! Vanmiddag sprak ik de liefste arts ooit.. Die adviseerde om de al 2 x uitgestelde, maar wel nodige operatie voor het wisselen van mijn centrale lijn ook nu weer niet door te laten gaan. Hoe voel je je dan? Ben je dan blij dat het niet door gaat? Of ben je angstig? Angstig omdat je weet dat hij verder kan infecteren en je dan verder van huis bent en weet dat je een kuur nodig hebt om te overleven. Die ook weer kans geeft op die darmbacterie die nog niet eens weg is! Mag je dan angstig zijn? Of is het beter om mijn altijd nuchtere zelf te zijn en per dag te leven?! 'Ik weet het even niet mopje..' 'Maar misschien is dat dan nu het antwoord en is dat goed voor nu.' Vanmiddag belde ik haar zelf op. 'Hoi mopje, wil je verder waar we gisteren gebleven zijn of is er iets?' 'Ik heb het ziekenhuis gesproken net en ik wilde even delen hoe ik mij voel..' Beide schieten we in de lach. 'Ik bel je zo terug!' Wat ben ik toch blij met haar!
Comments