*ACCEPTATIE*

Het was weer een lange ziekenhuisdag. Zo nu en dan moet er het een en ander gecontroleerd worden. Op je werk kun je immers ook niet na 3 pagina's werk zeggen, die andere 6 doe ik niet meer hoor. Geen zin in. Nee nee, fulltime baan is alle 9 blaadjes. Een chronische ziekte, of zoals ik het liever noem, aandoening, is een fulltime baan. En dan horen controles en lange ziekenhuisdagen er eens in de zoveel tijd bij. Zo'n check dag geeft bij mij ook altijd onrust in mijn hoofd. Want, kan ik echt nog steeds niet eten?! Soms probeer ik het toch. Gewoon, om te kijken of het wel echt nog steeds niet blijft zitten. Kan ik echt niet zo lang rechtop zitten of staan?! Soms probeer ik het, met alle gevolgen van dien. Al 2 weken heb ik last van 'pijn' bij mijn centrale lijn. De echo wees gelukkig geen trombose of infectie uit. Een letterlijke last van mijn schouders! Maar ook twijfel. Heb ik dan wel echt pijn?! Of is het angst? Angst voor pijn? Die niet vreemd is, omdat ik vorig jaar een sepsis op liep waar ik echt heel erg ziek van was en wat heel erg gevaarlijk is. Waar ik nog steeds klachten van ondervind. Waarom twijfel ik aan mijzelf? Waarom stel ik mijzelf continu op de proef? Of moet ik het anders zien en zoek ik dag in dag uit naar mijn (on) mogelijkheden?! Drijf ik mijzelf tot het uiterste of kan ik meer dan ik denk en laat ik mij tegenhouden door angst?! Of is het eigenlijk vooral een wens, van willen. Willen om te kunnen zitten. Normaal kunnen staan, stukken kunnen lopen. Lekker mee kunnen eten aan tafel en energie hebben om te doen waar ik zin in heb. Ik lig te wachten op een bedje in de wachtkamer. De receptioniste belt met verschillende verpleegafdelingen of zij met patienten kunnen komen voor een echo, want er is iemand uitgevallen. 'Nee we zijn druk.' 'Nee we gaan eten' En toen: 'Nee de patient moet eerst nog zijn boterham op eten. Eind van de middag komen we, niet nu.' De Amsterdamse met kort pittig blond kapsel smijt de ouderwetse hoorn op de telefoon. 'Jezus, wat is er nou belangrijker. Een onderzoek of een boterham door je strot douwen?!' Zachtjes proest ik het uit om deze mevrouw. Het hart op de tong. Ik hou ervan.. Ik kijk er ook tegenop, want wat zou ik graag nog meer durven zeggen wat ik denk of vind. Over haar reactie kun je natuurlijk discusseren. Want, wat is er eigenlijk belangrijker? Dat onderzoek? Of die boterham?! Wat is voor mij belangrijker? Het continu zoeken naar (on)mogelijkheden, het willen van meer, want ja heel eerlijk? Daar draagt social media heel erg aan bij.. Alles moet meer, groter, verder, duurder en beter.. Waarom is het niet goed zoals het is? Waarom moet ik continu de bevestiging opzoeken dat iets echt niet gaat? Kan ik dan niet 'gewoon' accepteren dat het is, wat het is?! Zonder gevecht geen winnaar of opgever. En een opgever wint nooit, maar een winnaar geeft nooit op! Dus bedank ik deze mevrouw voor haar goede zorgen voor mij vandaag en dat zij mij heeft gegeven dat ik weer even stil kon staan bij mijzelf. En dat ik nu heel erg lig te genieten van mijn eigen bedje, en ik morgen heel erg ga accepteren wat er NIET is, en ga genieten van wat er WEL is! Welterusten lieve facebookvriendjes!