Niemand die mij zo goed kent als jij. Niemand die hetzelfde opgroeide als ik, behalve jij. Niemand van wie ik zoveel hou, als van jou. Niemand voor wie ik mijn eigen leven opzij zou zetten, behalve voor jou! Hoe klein we ook waren, we konden niet met maar vooral ook niet zonder elkaar. Jij 14, ik 17 toen papa en mama gingen scheiden. Een moeilijke leeftijd voor zo'n ingrijpende verandering in ons leven. Niemand met wie ik dat kon delen. Althans, niet ECHT, behalve met jou. Ik zorgde voor jou en nam je aan je hand mee door de wereld. Liet je auto rijden in mijn auto terwijl je nog maar net 16 was en niet eens een scooter rijbewijs had. Ik bemoeide mij volgens jou teveel met je en maakte mij vaak zorgen. Je vertrok naar Zeeland voor een zomer baantje in een strand tent. Je had het naar je zin en kreeg een vast contract. Kocht een huis en vond de liefde. Regelmatig stapte ik in mijn rode autootje of pakte samen met de hond de trein en de boot naar je toe. Samen shopten we gezellige spulletjes voor in je huis. Want, zoals jij zei, kon alleen ik dat zo gezellig maken. Ik zorgde dat er eten was als je uit je werk kwam en als jij werkte, genoot ik van het strand en je fijne huisje. Ik werd ziek. Heel ziek en kon niet meer naar jou toe reizen. Je mistte mij en ons en vond het maar niets dat je zo ver bij mij vandaan woonde en niet kon helpen of langs kon komen in het ziekenhuis. Je verkocht je huis, zei je baan op en kwam terug naar Amersfoort. Maar je kon je draai niet vinden en was niet gelukkig. Meerdere mooie banen in goede bedrijven mocht je hebben en veel ervaring op doen, maar het was het niet voor jou. De kans deed zich voor om terug te verhuizen naar Zeeland en daar je eigen bedrijf te beginnen. Je droom!! Urenlang spraken we erover. Want, 'wat nou als ik daar ben er gebeurd iets met jou..' 'Dat kan ook gebeuren als je hier om de hoek aan het werk bent. Pak je kans, leef je droom!' Beide wetende dat ik niet zomaar bij hem op bezoek kan, of fysiek kan helpen bij het verwezenlijken van zijn droom, maakte hij de keuze om te gaan voor zijn eigen geluk. En te kiezen voor zichzelf. Hoe mooi is dat?! Vandaag was de grote dag. De officiele opening van je eigen bar! En hoewel ik vanmiddag stiekem wat traantjes heb gelaten van verdriet, omdat ik je mis en graag bij dit mooie moment had willen zijn, overheerst een gevoel van trots. Want je bent nog geen 30 jaar en dan een eigen zaak op poten zetten? Ik vind het knap! Houden van is loslaten en ik laat jou nu in alle vertrouwen los. Gewoon omdat ik zielsveel van je hou en zie hoe gelukkig je bent! Blijf wie je bent en blijf mensen inspireren om te kiezen voor je eigen geluk!
