top of page

Facebookblog

Anderhalve week thuis. Het stof in mijn hoofd dwarrelt langzaam neer en voorzichtig aan durf ik te zeggen dat ik mij wat beter ga voelen en ontstaat er ruimte voor ontspanning. De ene dag beter dan de andere en nog lang niet wat het voor al deze ellende was, maar vandaag was een cadeautje! Boudelijn doet het goed en elke dag thuis is een stukje meer hoop op een betere periode zonder ziekenhuisopnames..

'Don't listen to the voice inside your head You're doing just fine You're trying your best If no one ever told you it's all gonna be okay We're just people never sleeping over stupid shit We won't remember in the morning Yeah, we're gonna forget And no one ever told you it's all gonna be okay

When you lose faith in everything you ever knew Don't give up on you

When life gets overwhelming Relying on yourself iss hard to do But don't give up on you, no If you've been lost and lonely Ashamed to be alone with only you With no one left to lose If it's the last thing that you do Don't give up on you

You've been living off opinions for way too long Afraid to be right, ashamed to be wrong If no one told you it's all gonna be okay Those people always keeping up to keep you down Stop looking for a reason just to keep 'em around I know they never told you it's all gonna be okay

When you lose faith in everything you ever knew Don't give up on you

When life gets overwhelming Relying on yourself it's hard to do But don't give up on you, no If you've been lost and lonely Ashamed to be alone with only you With no one left to lose If it's the last thing that you do Don't give up on you

There's no one like you, yeah One to one Never gonna find another like you, yeah You, there's no one like you, yeah One to one Never gonna find another like you, yeah

When life gets overwhelming Relying on yourself is hard to do But don't give up on you, no If you've been lost and lonely Ashamed to be alone with only you With no one left to lose If it's the last thing that you do Don't give up on you'

-Brent Morgan-






















Na weer een week ziekenhuis, antibiotica en een operatie, mocht ik samen met (Boude) lijn naar huis. Mensen vragen mij hoe ik het volhoud om maar door te gaan. Ergens vind ik dat een lieve vraag. Anderzijds een hele stomme vraag. Want heb ik een keuze dan??!! Ik zou niets liever willen dan zeggen, ik doe het niet meer. Ik hoef geen nieuwe lijn meer. Maar dan krijg ik geen voeding en ga ik dood. Heel hard, maar wel de waarheid. Evenals ik bij een infectie zou zeggen; ik wil geen antibiotica of ziekenhuisopname. Ook dan ga ik dood. Is dat wat ik wil? Nee natuurlijk niet! Ik hou van het leven. Ik heb nog zoveel dat ik wil mee maken en doen. Al zal ik eerlijk met jullie zijn, het is niet altijd even makkelijk. Zie het als een achtbaan. Ogen dicht en gaan. Pas wanneer hij tot stilstand is gekomen en je uitstapt, realiseer je je wat voor heftige rit het was. Nu ik thuis ben komt mijn achtbaan tot stilstand. Is er pas ruimte voor intense vermoeidheid en emoties. De eerste tijd thuis na een opname vind ik dan ook altijd de moeilijkste en het went NOOIT! Hoevaak ik het ook al heb meegemaakt. Sterker nog, die dagen en weken worden steeds moeilijker naarmate het vaker en sneller op elkaar gebeurd. Angst ken ik niet. Alleen op de momenten dat mijn onderbuikgevoel zegt dat het niet klopt of niet goed gaat. Dat zijn de momenten dat ik angst voel en machteloosheid. Want mijn onderbuikgevoel heeft ALTIJD gelijk! Voor nu is er vooral vermoeidheid en verdriet. Verdriet over wat mijn hoofd zo graag wil en mijn lijf niet kan. Onzekerheid of dat ooit nog wel gaat komen. Maar ik ga door en gewoon weer in de rij staan voor de volgende achtbaan. Ook al zou ik zo graag, al was het maar voor een paar dagen, vakantie kunnen nemen. Geen ziek zijn, geen draadjes, geen regelzaken, geen pijn, alles thuis kunnen laten en even compleet ontspannen en weg gaan. Maar dat kan niet, want ziek ben ik altijd. Ook als ik vakantie zou hebben. Voor nu ben ik thuis en maken Boudelijn en ik het naar omstandigheden oke. Hij doet nu al minder pijn dan Mandalijn ooit gedaan heeft, dus ik heb goede hoop! Vergeet niet van vandaag je lievelingsdag te maken mensen. Niemand beloofd je morgen!





















Vrijdag 10 februari. Al ruim 2 weken gebruik ik opnieuw antibiotica voor die kak bacterie die mij maar niet wil verlaten. Sinds anderhalve dag heb ik weer koorts en koude rillingen als mijn lijn wordt aangesloten. De insteek blijft bloeden en de artsen snappen niet waarom. 'Laten we voor de zekerheid bloedkweken nemen. Alles afschuiven op de clostridium is niet handig, want straks missen we iets heel belangrijks.' Ik zucht. Alsof die clostridium en het feit dat deze lijn pas sinds 3 januari zit niet genoeg is! Wat moet, dat moet. Geen tijd om te mokken en dus regel ik wat ik moet regelen en worden de bloedkweken afgegeven in het ziekenhuis en in een warmte stoof gezet zodat ze kunnen zien of er een bacterie groeit. Het is rond 11u s'ochtends die vrijdag wanneer mijn telefoon gaat en ik het nummer van het ziekenhuis in Amsterdam in mijn display zie staan. Een schok gaat door mijn lijf. 'Ik heb slecht nieuws mevrouw van Geet, de bloedkweken zijn helaas weer positief. Dus u moet komen.' Geen tijd voor emoties of andere onbelangrijke zaken, de praktische regel dingen krijgen voorrang. Op de spoedeisende hulp ontvang ik 7 artsen in pak naast mijn bed. Want de darmbacterie is besmettelijk. Die zorgt er, naast mijn slechte darmfunctie, er overigens ook voor dat ik nu alweer bacterieen heb op mijn lijn. Ja, meerdere. 3 zelfs dit keer! Tranen bij mij. Ik ben het zo zat en mijn vertrouwen is weg. Hoe kan het? 'Je darmwand is zo dun, dat alle beestjes uit je darmen in je bloed terecht kunnen komen en daar word je ziek van.' Ik voel mij zo machteloos want ik doe zo mijn best en ik wil zo graag zoveel meer. Maar ik kan niets anders doen dan accepteren. Mijn lijf doet dit. Ik ontkwam niet aan het verwijderen van mijn lijn en met antibiotica schoonmaken van het bloed. Inmiddels ben ik koortsvrij en knap ik langzaam maar zeker op. Vanavond zag ik voordeel van het feit dat mijn lijn eruit is en nam ik een warme onbezorgde douche! Water over mijn hele lijf. Dat is echt al ruim 4 jaar geleden! Niet om pleisters heen sproeien, voorzichtig moeten zijn, douchepleisters moeten plakken of achteraf pleisters moeten verzorgen die nat geworden zijn. Ik sta voor de spiegel en bekijk mijn borstkas. Vol met littekens en uitslag van alle lijnen en pleisters. Het ontroert me even. Mijn borstkas zonder lijn of pleisters. Dat is echt al 4 jaar geleden dat ik dat zo zag! Morgen krijg ik weer een nieuwe lijn. Met antibiotica is mijn bloed schoon gespoeld en is het veilig om weer een nieuwe lijn te plaatsen. Kan er weer voeding in en kan ik, als ik geen koorts krijg, na een week ziekenhuis weer fijn naar huis. De mensen om mij heen beginnen de moed te verliezen merk ik. Want over 3 weken is het gewoon weer mis, toch?! Ik heb al mijn hoop gevestigd op de poeptransplantatie waar de artsen zich ondertussen hard voor maken. Maar om die aan te kunnen moeten de omstandigheden zo optimaal mogelijk zijn en moet ik aangesterkt zijn van deze tegenslag. Ik geef de moed nog niet op, ik ben nog niet klaar! Ik heb nog niet alles geprobeerd, dus daar ga ik voor. 'There's hope that's waiting for you in the dark. You should know you're beautiful just the way you are! And you don't have to change a thing, the world can change it heart!'





















bottom of page