'Sharon hoe gaat het nou met je?' Ik krijg een appje van, mijn inmiddels vriendje, Thomas Thijssen. 'Hee topper! Eerlijk? Ik weet het niet zo goed..' Afgelopen 2 jaren waren een bizarre rollercoaster van bizar slechte dieptepunten of bizar hoge hoogtepunten. Hoogtepunten waarvan ik nooit had gedacht ze mee te maken. Het was een lange heftige ziekenhuisopname door een sepsis, gevolgd door tv opnames. Een nog langere ziekenhuisopname door een clostridium infectie die na 3 antibiotica kuren nog niet weg was en de artsen ernstig met mij moesten praten over de toekomst. Want was er nog wel toekomst?! Gevolgd door mijn reis naar Italie. Nog geen 24 u terug in Nederland een nieuwe ziekenhuisopname door een nierbekkenontsteking. Gevolgd door een ziekenhuisbezoekje van @diggydexofficial die vertelde een heel nieuw lied te willen maken met mijn geschreven teksten. Wauw.. Nooit heb ik die ambitie gehad. Nooit ben ik gaan schrijven met het idee dat dit eruit voort zou komen. Ik schreef niet voor andere mensen. Puur voor mijzelf, voor mijn eigen verwerking. Verwerking van wat ik allemaal mee maak. Operaties en medische ingrepen, een kindje dat ik op straat zie spelen, witte jassen maar ook tranen van alle grappige situaties die ik beleef. Afgelopen weekend was fantastisch. Het lied kwam uit en ik ben bedolven onder de lieve, leuke, enthousiaste berichtjes. Wat doet het mij goed om te horen dat mensen er herkenning en troost uit halen! Bewustwording van het leven in het nu. Bekendheid geven aan mijn ziektebeelden op een positieve manier, in de hoop dat er in de toekomst minder mensen ruim 20 jaar moeten wachten op een diagnose zoals ik dat mee maakte. Een droom waarvan ik niet wist dat ik hem had, is uitgekomen! Ik ben overweldigd en het voelt allemaal nog heel onwerkelijk. Wat ben ik dankbaar voor alle lieve mensen die ik op mijn pad heb mogen ontmoeten, nieuwe vriendschappen die ontstaan zijn en de mooie momenten die ik mee heb mogen maken. Ik wil alleen maar zeggen; leef vandaag en geniet!
