top of page

Facebookblog



Post!


Een brief in de brievenbus. Dat gebeurd niet vaak meer! Het is van een niet nader te noemen bedrijf. Ik heb namelijk al enige tijd een douche-stoel van ze in bruikleen. In de brief schrijven ze dat de termijn van gratis lenen voorbij gaat na 6 maanden en ik dan moet gaan betalen. €63,- per maand. Ik schrik me rot, wat een geld! Ik bel met de gemeente. Afdeling WMO en leg mijn verhaal voor. De alleraardigste consulente die ik al jaren goed ken, begrijpt dat dit bedrag voor mij niet te doen is en ziet ook de noodzaak in van het hebben van deze, kantelbare, douche-stoel. Rechtop zitten met douchen gaat immers al een hele tijd niet meer. Of ik tevreden ben met deze stoel, vraagt ze? Meer dan! Hij bevalt heel erg goed zelfs en ik ben zeer gelukkig dat ik hierdoor weer kan douchen, wat hiervoor lange tijd helemaal niet kon. De aardigste consulente beloofd mij opdracht te geven aan het niet nader te noemen bedrijf om deze stoel bij mij te laten en de kosten te verhalen bij de WMO. Super fijn, denk ik nog! Een keer geen strijd. Niet weer opnieuw aantonen dat ik ECHT ziek ben en niet voor de lol een hulpmiddel in huis wil hebben. Little did i know... Het bedrijf, hierna te noemen; firma chagrijn en co, belt mij op. 'We hebben van de WMO de opdracht gekregen een kantelbare douche-stoel te leveren. Komt morgen uit?'. Verbaasd sta ik de, lichtelijk gehaaste man te woord. 'Nou ik heb momenteel een douche-stoel staan die prima werkt, aan alles voldoet en waar ik heel blij mee ben. De afspraak was dat ik die mocht houden.' Aan de andere kant van de telefoon gaat de man in verweer. 'Dat begrijp ik mevrouw maar zo werken wij niet. De stoel die u nu heeft is via de bruikleen. U moet er nu een krijgen via onze levering maar dan onder de noemer WMO. Heeft u tijd om morgenochtend 10u de ophaalservice binnen te laten en om 11u de brengservice?!' Oke wacht. U moet mij even helpen. Begrijp ik nu goed dat morgenochtend om 10u, de douche-stoel waar niets mis mee is wordt opgehaald en er een uur later van dezelfde firma iemand anders komt om precies dezelfde stoel weer opnieuw te leveren?! Ik denk dat de man aan de andere kant van de telefoon heftig knikt want er volgt een keiharde en chagrijnige; 'JUIST'. Uh oke. Het zullen de bureaucratische regeltjes wel zijn dus doet u dat dan maar. Prima, bedankt, tot morgen. Stipt om 10u staat er de volgende ochtend een meneer voor de deur met grote snor. Hij kijkt nors uit zijn ogen en is nog chagrijniger dan de man aan de telefoon van gisteren. Misschien was het wel dezelfde, dat heb ik natuurlijk niet kunnen zien. 3 x knipperen met mijn ogen en de man is, inclusief mijn fijne douche-stoel, weer verdwenen. Een uur later komt er weer een man zoals afgesproken. Minstens zo chagrijnig en kortaf als de vorige, met, jawel, een ANDERE douche-stoel. 'Maar meneer, dat was niet de afspraak!' De man haalt zijn schouders op en zegt; 'Moet je maar kantoor bellen, ik kom alleen maar afleveren ..' Maar natuurlijk.. We geven het een kans en proberen de andere douche-stoel. Helaas, hij voldoet niet. Hij kantelt amper waardoor ik nog steeds zo goed als rechtop zit. Afgeschreven dus.. Ik bel ietwat geïrriteerd de man die mij beloofde om dezelfde stoel te leveren als die ik had. 'Ja mevrouw we moeten altijd eerst leveren wat we nog in het depot hebben staan en dat was deze..' Ik zucht. Ik probeer aardig te blijven.. Ik tel tot 3 en vertel de man vriendelijk dat deze stoel niet voldoet. Hij zegt dan weer te moeten overleggen met de WMO. Prima, doet u dat maar.. Ik zucht nog iets dieper en besluit even een luisterboek op te zetten. Dit soort dingen zuigen mijn spaarzame energie dus helemaal leeg! Ik ben diep weggezakt in mijn boek en dommel net wat in als mijn telefoon weer gaat. De man die met zijn verkeerde been uit bed gestapt is vanmorgen, beaamt wat ik zojuist al had gezegd. De WMO had goedkeuring gegeven voor dezelfde stoel. Deze is alleen niet op voorraad en moet besteld worden. Dit kan wel een paar weken tot maanden gaan duren zegt de 'vriendelijke' man. 'Oke en nu? In de tussentijd heb ik wel een douche-stoel nodig. Ik heb nu 3 dagen niet gedouched. Dat overleef ik wel maar 3 weken wordt een ander verhaal!' De man snauwt dat ik dan maar opnieuw met de uitleen afdeling moet bellen en moet vragen om tijdelijk de stoel die ik had, weer terug te krijgen ter overbrugging.. Braaf doe ik wat de man zegt. Dit keer krijg ik een vrouw aan de telefoon. Heel even denk ik; misschien werkt dat beter dan al die mannen, totdat ze zegt; 'ja mevrouw, maar u heeft al verlenging gehad en langer dan 6 maanden de stoel geleend dus ik kan dat niet kosteloos voor u regelen nu..' Ik zucht en tel tot 5 dit keer. Rustig leg ik de mevrouw uit dat ik van haar collega toestemming heb gekregen hiervoor. 'Dan had die collega mij zelf moeten bellen, nu kan ik niks voor u doen.' 'Mevrouw, gaat u nu ruzie met mij maken of gaat u proberen mij te helpen?! Ik heb op dit moment een probleem en dat komt door jullie, dus ik verwacht ook dat jullie het oplossen..' De vrouw snauwt nog wat verder en gaat overleggen. Ik denk dat ze vanmorgen ruzie heeft gehad thuis ofzo want ze is echt niet te pruimen.. wanneer ze terug komt aan de telefoon blijkt het opeens wel te kunnen allemaal. 'Dus als ik boos wordt kan het opeens wel?!' De vrouw is nog kribbiger dan ze al was, maar ik grinnik er inmiddels om. Zuurpruim.. De belofte is dat morgenochtend om 10u de stoel die ik had terug gebracht wordt om de tijd te overbruggen tot ik precies dezelfde stoel krijg, maar dan uit een ander geldpotje.. Gewoon, om het makkelijk te maken. Opgelucht ga ik slapen. Tot ik om 8:15u wakker gebeld wordt. 'Mevrouw wij zouden vanmorgen een douchestoel leveren maar die is niet op voorraad en ik kan niet beloven wanneer wel.' 'Huh, maar ik had er toch een die goed is?' 'Ja die is alweer uitgeleend aan iemand anders..' Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Wat een grap! 'En nu? Nu kan ik dus niet douchen?!' 'Helaas, ik kan er niets anders van maken. Fijne dag vandaag.' Beduusd zie ik hoe mevrouw de telefoon ophangt. Ik laat me achterover in mijn kussen vallen en vraag me af; waarom?! Inmiddels is het 2 weken geleden dat ik contact had met firma chagrijn en co. Nog altijd geen douche-stoel. Al 2 weken niet kunnen douchen. Nog altijd geen berichtje om op de hoogte gehouden te worden of te helpen zoeken naar een alternatief. Helemaal niks! Hoe bestaat het toch, dat we in een land als dat van ons, waar zoveel kan.. Ook zoveel slechte communicatie is.. Want als je het mij vraagt, is dat waar het om draait. Communiceren kun je leren.. En als je je werk niet leuk vindt, moet je wat anders gaan doen in plaats van je klanten af snauwen!

Iemand een kantelbare douche-stoel over in de schuur onder het stof? Of een badkuip? Ben gek op bruisballen, dus een bad zou een lekker alternatief zijn.. 😁




Nachtdieren


Al een aantal dagen loop ik weer rond met klachten waarvan ik eigenlijk wel weet wat ze betekenen; weer een urineweginfectie. Nummer 7 in een half jaar tijd. Ondanks dat ik preventief een onderhoudskuur met antibiotica slik. Hoe dan?! Het frustreert me.. Morgen kom ik op tv, moet ik dat dan in het ziekenhuis kijken in mijn eentje? De corona regels zijn vandaag versoepelt, maar ik weet niet hoe ze daar in het ziekenhuis over denken.. Mijn telefoon gaat. `Mevrouw van Geet, u heeft het goed gevoeld hoor. Er zitten inderdaad weer beestjes in de urinekweek. 3 zelfs!` Ik zucht. Ik wist het. Ik weet ook wat dit in mijn situatie betekend.. Een ziekenhuisopname met antibiotica via het infuus. `Het antibiogram is alleen nog niet binnen dus je mag vannacht nog thuis blijven. Ik vraag mijn collega van morgen je te bellen met een plan.` Een antibiogram is artsentaal voor; we weten nog niet welke antibiotica geschikt is voor het beestje dat we gevonden hebben. Inmiddels spreek ik deze artsentaal maar al te goed. Ik ben blij dat ik nog een nacht in mijn eigen bed kan slapen. Ik heb alle tijd om rustig te bedenken wat ik mee moet nemen en wie er op de hond gaat passen. Na een onrustige nacht wordt het woensdag. De dag des oordeels. Rond 12u gaat mijn telefoon. De zaalarts van de urologie belt. `Hoi! Ik heb een bedje voor je gereserveerd. We weten welke kuur het wordt dus we kunnen direct starten.` Oke, maar denk je dat ik om 21 u op een kamer ben waar ik tv kan kijken? En hoe zit het met bezoek? De arts vraagt nieuwsgierig en grappend wat er voor bijzonders gaat gebeuren dat ik daar zo`n interesse in heb. Ik vertel haar dat ik vanavond op tv kom. `NIET WAAR! Waar dan? Hoe en wat en shit, ik moet werken, kan ik niet kijken!` Zijn de antwoorden die zij geeft. Ik schiet in de lach, het voordeel van de zoveelste infectie, is dat ik deze arts inmiddels goed ken. Een leuke, nog jonge meid, met blond haar en een altijd vrolijk gezicht. Heel lief en meedenkend. In het kaliber van; even een klein klopje op je schouder of een aai over mijn been..


Mocht ik thuis kijken naar de aflevering van nachtdieren of werd ik opgenomen en keek ik in het ziekenhuis naar mijzelf? Wil je weten hoe het af liep?


Kijk dan nu op de website! Daar lees je het vervolg van dit verhaal en kun je vanaf nu alle verhalen terug lezen die ik de afgelopen 10 jaar geschreven heb..


`Wauw, maar dat maak je maar 1 x in je leven mee! Dit moet je thuis kijken met familie en vrienden.. Ik reserveer de ambulance en een bedje voor je voor morgenochtend half 10. Vanavond moet jij thuis zijn!` De schat.. Ze heeft geen idee hoe belangrijk ze voor mij is door dit tegen mij te zeggen en dit voor mij te regelen..


En toen werd het 21u. Thomas is samen met zijn vriendin gekomen en mijn vrienden Christiaan en GeurtJan zijn er om samen te kijken naar de aflevering. Zweet in mijn handpalmen, kriebels in mijn buik. Wat hebben ze ervan gemaakt? Wat zullen mensen ervan vinden? Hoe ga ik het vinden om naar mijzelf te kijken?!


Met een kussen voor mijn gezicht start de aflevering. Christiaan knijpt in mijn been, daar gaan we! De sfeer is ontzettend gezellig, er staat lekkers op tafel en de mannen drinken een biertje. We grappen over items in het programma en dan opeens is het zover. Thomas komt in beeld! Hij loopt over straat met een van zijn fantastische olieverf tekeningen. Hij laat meer van zijn werken zien, waaronder zijn houtskool tekening van mij. En zo belanden ze vervolgens bij mij op de slaapkamer. Het valt me mee om naar mijzelf te kijken. De programma makers hebben het ontzettend mooi in elkaar gezet. Mijn telefoon staat roodgloeiend! Zoveel berichtjes! Zelfs van mensen die ik niet ken, die mij vervolgens een vriendschapsverzoek sturen op social media.. Wat een avond.. De website is online en de berichtjes blijven binnen stromen. Ik geniet intens van het laatste avondje in mijn eigen huis en bed, voel mij wat ongemakkelijk bij alle aandacht die ik krijg en hoop vurig dat uit zal komen waarom ik hieraan mee gedaan heb. Namelijk; al is er maar 1 iemand die ik hiermee kan helpen door aandacht te geven aan het ziektebeeld, en opdrachten binnen slepen voor Thomas. Want wat hij kan met papier, is echt magisch!!



Vandaag was het weer zo ver. Een ambulance voor de deur. Gepland dit keer, voor een bezoekje aan het ziekenhuis in Amsterdam. Mijn vaste, briljante witte jassen die mij afgelopen jaren zo fantastisch goed geholpen hebben, tasten momenteel in het duister. En wat is er nou eerlijker dan een arts die zegt: 'Ik weet het even niet. Maar ik ga je helpen zoeken naar iemand die het wel weet..' En zo was vandaag de dag van de Amsterdamse witte jassen. De ambulance was stipt optijd. Een vrolijke broeder die zich voorstelde als Hans en zijn guitige metgezel die ik niet bij naam zal noemen. Niet dat Hans echt Hans heet, maar toch. De niet nader te benoemen chauffeur steekt zijn guitige kop om de hoek van mijn slaapkamer. 'HOOI. Daar ben ik weer! En jij mag weer..' Ik schiet in de lach. Deze leuke gozer heb ik nu al een aantal keer over de vloer gehad. Hij heeft me heel ziek gezien en met alle liefde naar de spoedeisende hulp gebracht, waar hij me liefdevol instopte met dekens en niet alleen liet tot er iemand bij me kwam, maar vandaag ben ik in iets betere stemming. 'Kun je die gordel even iets strakker aantrekken?' 'Hoezo?!' Vraagt het stuk. 'Nou ik weet inmiddels hoe jij rijdt!' Uit wraak vist hij een aantal spuugbakjes ergens uit een vak. 'Hier, voor als de angst van mijn rijstijl je teveel wordt..' Ik gier het uit. Eenmaal aangekomen lukt het de beste man niet helemaal om mij met brancard en al zonder kleerscheuren uit de ambu te krijgen. 'Let maar niet op hem hoor, het is zijn eerste dag. Hij is nog aan het oefenen..' Zegt Hans. Opnieuw schiet ik in de lach. 'Dat excuus heeft hij de vorige keren ook al gebruikt dus helaas, hij moet iets beters verzinnen..' Alsof we alle tijd van de wereld hebben brengen de 2 mannen mij naar de witte jas die op mij wacht. Ze drinken een kop koffie. Of 3. Misschien 4. En na mijn afspraak rijden ze mij weer rechtsomkeert terug naar de ambulance. Althans, dat was de bedoeling. Hans beweert de weg te weten. Hij heeft immers jaaaarenlang gewerkt in het AMC. Mijn grote vriend vertrouwt hem niet en trekt zijn eigen plan. Ergens aan het einde van een doodlopende gang rijden we bijna een witte jas met blonde paardenstaart omver. Ik excuseer ons voor dit voorval. 'Sorry hoor, het is zijn eerste dag, hij is nog aan het leren!' De witte jas schiet in de lach en mijn grote vriend stopt met lopen. Knijpt in mijn grote teen en zegt :'Ga je lekker?! In theorie zou ik je ook gewoon hier achter kunnen laten he?' 'In theorie zou ik ook een klacht tegen je in kunnen dienen voor werkweigering....' Zouden deze mensen in de gaten hebben hoe belangrijk het werk is dat ze doen? Hoe ze een beladen afspraak als deze, 10 kilo lichter maken?! Wat een enorm toegevoegde waarde het is om mij als persoon te zien en niet als patiënt?! Dat lachen het allerbeste medicijn is en zou deze gast door hebben dat ik me af vraag of hij beschuitjes lust??!! #RetourtjeAmsterdam #Ziekenhuisleven #Stiekemverliefd #Lachenisgezond #Wateenavontuur

bottom of page