16 april 2022

'Vandaag is de eerste dag, Van een leven zonder zorgen. Behalve dan bij tegenslag, Dan wachten we tot morgen.'

Inmiddels is het precies een week geleden dat ik mijn laatste gift kreeg van een zware 10-daagse antibiotica kuur via het infuus voor de zoveelste urineweginfectie. De infectie is weg, zo lijkt het. Maar echt opknappen doe ik (nog) niet. Ik ben zo intens moe! Kan letterlijk dag en nacht slapen. Komt het door de kuur? De infectie? Of omdat het de zoveelste was? Komt alle vermoeidheid eruit van de afgelopen 2 jaar?! Waarom wil ik, en ik weet zeker ook jij, toch altijd een verklaring hebben voor wat er is? Een oorzaak en het liefst meteen een oplossing. Waarom is het zo moeilijk om het leven te nemen zoals het komt?!

Wat ik gelukkig wel heel goed kan ondanks mijn ongeduldige karakter, is kleine succesjes vieren en leven in het nu. Want nu is het zaterdag. De dag voor Pasen en het is prachtig mooi weer! Ik lig buiten op mijn balkonbank, met een waterijsje in de zon! Want dat lukt nu! Hoe fijn! Dat ik sliep tot half 4 vanmiddag doet er niet toe, dit succesje vier ik! En niet alleen ik.. Want kijk nou even naar deze foto.. Als je ziet hoe deze zonliefhebster ligt te genieten, dan kun je toch niet anders dan daar een warm gevoel van krijgen en zelf ook genieten?!

Fijn paasweekend allemaal!

Welk succesje heb jij gevierd vandaag?!

1 april 2022

Ik lig in het ziekenhuisbed. Alweer. Mijn hoofd diep in het kussen. Mijn bril af. Mijn ogen dicht. De zijkanten van het bed omhoog. Kennelijk zijn ze bang dat ik weg loop. Ik lig mij te bedenken of dit inderdaad een optie kan zijn, want de prikkels zijn niet te doen vandaag.. Prikkels? De tl verlichting staat 'gezellig' aan. De regen tikt tegen de ramen. De plakkende geluiden van klompjes die de verpleging draagt, de hakken van de vrouwelijke artsen op de gang. Bellen van kamers gaan af, telefoons van verpleegkundigen blijven gaan. Ambulance verpleegkundigen en brancards rijden af en aan. Mijn buurvrouw staat haar haar te fohnen met alle deuren open, de buurman ligt overdreven hard te hoesten. Mijn infuus piept, over de hele gang piepen infusen aan een stuk door. De schoonmaakster komt 'even' mijn kamer schoonmaken. Laat de prullenbak uit haar handen vallen, botst met de kar tegen mijn bed en ondertussen gaat alles op de gang gewoon door. Ik voel de prikkels binnenkomen tot in mijn tenen. Mijn zenuwstelsel staat roodgloeiend en het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik ben zo moe! De arts komt binnen en verteld hoe het ervoor staat, waarna hij vraagt: 'Kan ik nog iets voor je doen?' .. 'Ik zou zo graag naar huis willen..' Afgelopen maanden heb ik keihard gewerkt om mijn eigen pgb team aan verpleegkundigen bij elkaar te krijgen. Het kostte mij een hoop bloed zweet en tranen, maar vandaag kreeg ik daarvoor mijn beloning. De meedenkende arts gaf toestemming en mijn verpleegkundigen puzzelden een rooster in elkaar om thuis antibiotica via het infuus te kunnen krijgen zodat ik niet nog 10 dagen opgenomen hoef te blijven. Wat een cadeautje! Dus daar lig ik dan.. In mijn eigen bed. Zonder piepjes, fel licht, mensen en honderdduizend vragen. Lekker met een kruik in mijn eigen bed. Kaarsjes aan en een beetje tv kijken. Slapen wanneer en hoelang ik wil zonder dat er weer iemand komt bloed prikken of controles doen. Ik ben een gezegend mens! En vergeet niet; wat je zaait, oogst je. Niets is voor niks! Fijn weekend allemaal

26 maart 2022

'Is dit het bed waar @ravenvandorst gelegen heeft?! En @diggydexofficial ?!' Na 2 maanden thuis, is het weer zover. Ik werd opgehaald door de ambulance met koorts. Al een paar dagen weet ik dat ik voor de 9e keer in een jaar tijd een urineweginfectie heb. Het wachten voor behandeling is echter op de uitslag van de kweek. Dat duurt een paar dagen. Met koorts moet ik alleen altijd gezien worden en bloedkweken laten afnemen vanwege mijn centrale lijn, om uit te sluiten dat er niet stiekem een sepsis speelt. Ik knik. 'Jazeker!' De verpleegkundige van de ambulance kijkt mij wat onderzoekend aan. 'Ik ken jou ergens van.. Ben jij op tv geweest bij Nachtdieren?!' Ik grinnik. 'Ja, dat was ik!' De ambulancebroeder rolt met zijn ogen. Ooh daarom stonden al die mannen aan mijn ambulance te bonken en likken toen we hier uitstapten. Truus, heb jij al wel eens een BNer vervoerd?! Nu kunnen we erover meepraten!' Grapt hij. Ik schiet in de lach. Wat een mooie vent.. Op de SEH is het druk. De ambulancebroeders moeten wachten op een verpleegkundige om over te dragen. Ondertussen komt er een broeder met een karretje vol lege buisjes de kamer in. 'Ik kom bloed en bloedkweken afnemen, kan dat?' Ik denk dat jij dat wel kan, zeg ik. Ik hoor de 2 achter mij giechelen. De witte jas wil 4 flesjes bloedkweken uit een normaal infuus halen. 'Ho ho, zeg ik. Protocol is 2 uit het infuus, 2 uit mijn lijn..' Nog meer geproest achter mij. 'Oh daar weet ik niks van, zegt de witte jas. Ik ga het even navragen..' De ambulance verpleegkundige slaat haar hand voor haar hoofd. 'Normaal werkt hij bij de Mac Donalds...' Nu proest ik het uit.. De witte jas komt terug en zegt; 'Nee sorry, we doen er toch 4 uit een gewoon infuus..' De verpleegkundige kan het niet laten om te zeggen; 'Zie je wel, Big Mac!' De witte jas kijkt ons niet begrijpend aan als ze hem wegstuurt om het juiste protocol op te zoeken. In grote lijnen weet ik inmiddels wel wat mij te wachten staat bij zo'n ziekenhuisbezoek, maar heel veel weet je van tevoren ook niet. Wat ik wel weet? There's always a reason to choose joy. So smile when you think you can't!