21 december 2013

Ergens ver weg hoor ik de stem van mijn kleine broertje die al wakker is en met zijn speelgoedauto's in de file staat. Zijn getoeter en getetter lijken steeds dichterbij te komen. Ik schiet overeind in bed en ben ineens klaar wakker; JA! het is kerst! Vandaag is de dag dat we ein-de-lijk de cadeautjes uit mogen pakken, die voor mijn gevoel al eeuwenlang onder de kerstboom liggen. In onze dikke winterpyjama's en op blote voetjes sluipen we samen alvast naar beneden om nog hèèl even te fantaseren over de eventuele inhoud van de pakjes. Inmiddels, zoveel jaren later.. Heeft de traditie stand gehouden en vind ik elk jaar opnieuw pakjes onder de boom. Echter wel elk jaar weer wonderbaarlijk verrast, want we zouden dit jaar toch geen cadeautjes doen?! Heel, heel even.. als ik alleen ben.. kruip ik weer even bij de pakjes onder de boom en fantaseer over wat er in zal zitten.. De werkelijke inhoud doet er niet toe, het is het fantaseren dat je weer voor heel even terug brengt in de tijd.. De tijd dat ik een klein en onbezorgd meisje was met rood haar en een roze pyjama die urenlang tussen de pakjes onder de kerstboom hing, zonder dat iemand daar raar van op keek! #Christmas

5 november 2013

Een regenachtige dinsdag. Ik besluit me in mijn dikke winterjas en warme uggs te hijsen en even naar de action te gaan voor een rol inpakpapier en koekjes voor Zoëy. Om bij het schap met inpakpapier te komen, trotseer ik eerst het sinterklaasgedeelte. Wat vervolgens overloopt in het kerstgedeelte. Een en al gezelligheid, maar ineens vraag ik me af of we echt al zover aan het einde van het jaar leven? Eenmaal bij het inpakpapier aangekomen, blijkt het moeilijk om tussen alle feestdagen rollen nog een 'normale' rol te vinden. Als ik na het afrekenen weer richting de auto loop en daar tot mijn grote verbazing zèlfs de oliebollenkraam al zie staan, bekruipt mij pas ècht het gevoel dat ik de afgelopen weken in een grot geleefd heb... Stiekem al wel heel veel zin in alle gezellige lichtjes, muziekjes en versieringen.. En Zoëy? Die is klaar voor haar allereerste kerstmis..

9 september 2013

Weer een stempeltje erbij op mijn levenslange rittenkaart van de witte jassen op deze heerlijke, frisse maar toch zonnige ochtend. Vanaf mijn stoel in de wachtkamer aanschouw ik de discussie tussen een man en de assistente. 'Er is een fout gemaakt bij het doorgeven van uw afspraak, u staat er voor morgen op!' De man schiet in de lach en haalt zijn schouders op. 'Dat is dan jullie probleem, ik ben hier nu en kan er niet mee zitten. Succes met oplossen, ik ga koffie drinken.' Terwijl de assistente hulpeloos haar collega wenkt, plukt de man een tijdschrift uit het schap en ploft naast mij neer. Hij geeft me een knipoog en zegt: 'Laat ze maar zweten, voor mij maken jan jans en de kinderen alles goed..' Nog voor hij zijn eerste bladzijde heeft omgeslagen zit hij te gieren van het lachen. Ik schiet er ook van in de lach, wat voor hem de aanleiding is om uitgebreid te vertellen wat er in het verhaal gebeurd. De man gaat zo op in zijn verhaal dat hij niet eens merkt dat er inmiddels een witte jas met blonde paardenstaart in de gang staat die hem roept dat ze een plekje voor hem heeft. Na de tweede keer roepen draait de man zich om en zegt: 'Ik kom eraan, momentje.' Hij sluit zijn verhaal af met de zin: 'Laat je niets wijs maken hoor, de vorige keer moest ik 1,5 uur wachten. Nu mag ze even op mij wachten!!' Lachend zie ik nog hoe de man de dokter een vrolijke goede morgen wenst en naar binnen gaat, terwijl ik me bedenk dat het waar is; een brutaal mens heeft de halve wereld! #Justmonday