Amper bijgekomen van mijn laatste opname, was het zondag alweer zo ver.. 2 toffe, grappige en ook nog knappe! ambulancebroeders brachten mij naar de spoedeisende hulp in opdracht van mijn huisarts. Een infectie. Alweer.. Of nog steeds?! That's the question.. Na een hoop onderzoeken kwamen de uitslagen aan als een bom... Mijn bindweefselziekte (Ehlers-Danlos) laat van zich horen en tast nu ook mijn blaas en nieren aan. 'We gaan een katheter plaatsen en die moet 2 weken blijven zitten. Daarna zullen we je leren hoe je dat zelf kunt doen..' Sorry u zei WAT?! Lichtelijk geïrriteerd kijk ik de allerliefste urologe aan. 'Ik ga toch zeker niet met zo'n oude mannen zak aan mijn been rond lopen, ik ben pas 30! Daarbij ik zit al aan 2 lijntjes vast, dan worden dat er dus 3...' Geduldig neemt ze alle tijd van de wereld om mij uit te leggen, te tekenen en aan te horen. 'We gaan proberen je zo comfortabel mogelijk te krijgen en er alles aan doen om de infecties weg te houden..' Ze is zo lief, begripvol en vriendelijk dat ik haar vertrouw op haar woord en besluit het maar weer op me af te laten komen. Want wat kun je anders? Ik ben 30, eet en drink niet meer zelf, slik medicijnen voor mijn hart en ik hoef ook niet meer naar het toilet... Ik ga tijd over houden en kan eindelijk eens ervaren hoe het is om staand te plassen! Ik denk dat ik maar een vakantie boek, met de auto, en bij elke parkeerplaats stop om tegen de eerste de beste boom aan te plassen!
-Een opgever wint nooit, een winnaar geeft nooit op!'