In mijn laatste post van ruim 2 weken geleden schreef ik dat ik besloten had te beginnen met een nieuw medicijn. 'De laatste hoop'.. Ik probeerde niet teveel hoop te hebben, maar inmiddels voel ik dat dit stiekem toch wel het geval was. Ondanks dat ik weet dat ik iets mankeer, wat niet te genezen is, is de wens om onafhankelijker te kunnen zijn en meer kwaliteit van leven terug te krijgen ZO intens groot! Sinds mijn laatste opname van (bijna) de hele maand juni vanwege een 2e sepsis, heb ik een flinke jas uit gedaan. Ik zit zowel mentaal als fysiek niet lekker in mijn vel. En dat is niks voor mij! Juist misschien wel extra door het feit dat het zomer is. Iedereen gaat lekker op vakantie, dagjes weg naar het strand of terras. Barbecueën in de tuin en van het ene feestje naar de andere. Meer dan wanneer iedereen vanwege kou en regen binnen zit, zie je het 'normale' leven om je heen. Waar ik zo graag aan mee zou willen doen.. Maar mijn lijf kan het niet.. Soms mis ik de oude Sharon. Die altijd weg was, zelf auto reed en al zo jong zo zelfstandig. Al van jongs af aan ben ik beperkt en dat heeft zich gaande jaren uitgebreid. Met soms zo'n fase als nu, maar altijd vond ik mijn weg erin.. Toen vanmorgen het bericht van de apotheek kwam dat mijn 'nieuwe' medicijn voorlopig niet leverbaar is, dat dit een landelijk probleem is en ze het nergens anders kunnen krijgen en dat betekend dat ik over 5 dagen zonder kom te zitten, was er verdriet. Heb ik alle bijwerkingen dan voor niks doorstaan? Kan ik over een paar weken weer vanaf 0 beginnen! Tegelijkertijd realisatie.. Ik verwachtte er dus stiekem meer van dan ik gedacht had.. Heb ik er nou echt iets positiefs van ervaren? Eigenlijk niet. Kun je dat na zo'n korte tijd al zeggen? Geen idee.. Wil ik het wel nog een keer proberen of wordt het tijd om te gaan accepteren wat het is, in plaats van te proberen constant op zoek te zijn naar verbetering?! Waarom wil ik zo graag dat iedereen altijd maar denkt dat ik het allemaal wel red? Mag ik niet ook gewoon een keer, langer dan 1 dag, mijzelf gunnen om het moeilijk te hebben zonder dat ik altijd van mezelf moet kijken naar wat er nog wel is en wat ik nog wel kan?
Komende week voorspellen ze een hittegolf. Super fijn voor de mensen die vakantie vieren in NL! Minder voor mij. Mijn lijf kan dat echt niet handelen en dus ben ik genoodzaakt om mij de hele week binnen op te sluiten. Maar eigenlijk mag ik niet klagen, want ik heb airco! En toch kan ik daar heel erg tegenop zien, want dat voelt helemaal beperkt en opgesloten! Maar gelukkig heb ik dit mooie meisje, die het altijd aanvoelt als er iets is. Overigens boft zij ook met die airco. En met mij, want omdat ik 'ziek' ben, ben ik altijd thuis. Gelukkig heb ik jou, en jij mij
