27 juni 2022

Mijn 14e nacht in het ziekenhuis deze maand.. Helaas bleek na een controle bloedkweek na 19 dagen antibiotica het beest in mijn bloed nog altijd niet dood en dus werd ik weer opnieuw opgenomen en krijg ik opnieuw antibiotica.. Even was ik verdrietig en ontdaan.. Een teleurstelling en onzekerheid. Wat nu? Ik word opgenomen in het ziekenhuis in Amsterdam. De eerste keer voor mij. Toch stiekem spannend, in een nieuw ziekenhuis. Ik kreeg midden in de nacht een Amsterdamse buurvrouw. En ik houd van mensen, maar niet van vreemde mensen midden in de nacht in een bed naast mij.. Al brak deze mevrouw snel het ijs.. Na een korte nacht kwam er een schreeuw uit het bed naast mij; 'SHIT' Mevrouw was in slaap gevallen met de kop thee nog in haar handen. Gevolg? Nat bed en nat pak.. 'GODVERDOMME!' Klinkt het uit de hoek van de kamer na wat gerommel in een tas. 'Zijn ze vergeten onderbroeken in te pakken!' De pittige Amsterdamse belt haar man en legt het verhaal uit. 'Ach schat, Eva is ook zonder onderbroek ter wereld gekomen!' Een schaterlach uit mijn bed.. De verpleegkundige geeft mevrouw een wegwerp onderbroek van het ziekenhuis en zegt; 'Met een beetje fantasie is het net een vijgenblad..' De kamer vult zich met tranen van het lachen.. 2 uur later verschijnt er een zwaaiende tas in de deuropening; 'Hier is adam hoor, met de onderbroeken!' Wederom hilariteit alom. Het kan dus ook leuk zijn, zo'n buurvrouw.. Vanavond maakte een lieve verpleegkundige tijd om heerlijk mijn haren te wassen en vlechten. Morgen hoop ik te horen van de witte jassen wat er met mijn lijn moet gebeuren. Gaan we nu na 19 maanden samen dan toch afscheid van elkaar nemen?! Slaaplekker lieve mensen!

5 juni 2022

Ik kom even je antibiotica aanhangen, zei de verpleegkundige met paardenstaart. Ik kom even je infuus piep uitzetten, zei de verpleegkundige met kort pittig kapsel. Ik kom even je controles doen, zei de paardenstaart weer. Ik kom even het linnengoed bijvullen, zei de mevrouw met was kar. Ik kom even de gordijnen af halen, die moeten gewassen worden, zei de man met ladder. Ik kom even je paracetemol aanhangen, daar is het kort pittig kapsel weer. Ik kom even kijken hoe het met je gaat, zei de witte jas die zichzelf dokter noemt. Ik kom even je kamer schoonmaken, zei de mevrouw met vieze stink doekjes. Ik kom even bloedprikken, zei de lange witte jas met een kar vol naalden. Ik kom even vragen of ik nog iets voor je kan doen. Het was de paardenstaart weer. Nou, zei ik, misschien kun je even mijn deur dicht doen, zodat ik nog even een uurtje kan slapen. Ik ben hier drukker dan thuis in 3 dagen en het is pas half 10! De paardenstaart grinnikt en schuift mijn deur dicht. Dag 4 in het ziekenhuis. Na 17 maanden zonder problemen is mijn grootste angst werkelijkheid geworden. Opnieuw een infectie op mijn lijn. Mijn levenslijn! Gelukkig mag ik mij gezegend prijzen met een heleboel, intens lieve mensen om mij heen die mij er gewoon weer doorheen slepen. Zij zijn de reden dat ik blijf vechten tegen die akelige beestjes.. Paar keer per week lees ik mijn kleine vriendje voor via videobellen. Vanmiddag las ik hem live vanuit mijn ziekenhuisbed een boekje voor. Wat een gelukje! Dankjewel mopje, @rooshoogervorst, het was zo fijn jullie te knuffelen! Wat ik geleerd heb in mijn carrière als patient, is dat je geduld moet hebben. Tot 10 moet tellen en daarna vooral al je zegeningen moet tellen!

16 mei 2022

Lezen. We leren het allemaal al vrij vroeg in onze kinderjaren.

Ontelbare hoeveelheid kindjes heb ik leren lezen en voorgelezen in de tijd dat ik voor de klas stond. Ik vond het een van de wonderlijkste dingen wanneer een kind na een vakantie weer op school kwam en zei: 'juf, kijk eens wat ik kan!' En zo een hele zin voorlas, waar ze voor de vakantie amper de letters aan elkaar geplakt kregen. Vanaf het moment dat ik zelf kon lezen was ik verkocht. Ik verslond boeken als een boekenwurm! Wanneer ik uit school kwam, helemaal natgeregend, kroop ik met een boek tegen de verwarming om daar pas weer vandaan te komen als mijn boek uit was. Het lijkt zoiets simpels, lezen. Het lezen opzich. Maar begrijpend lezen is een ander verhaal! Heb je er wel eens bij stil gestaan hoeveel concentratie je eigenlijk nodig hebt voor begrijpend lezen?! Sinds ik vorig jaar Januari ontzettend ziek werd van een sepsis, lukte het lezen niet meer. Kleine stukjes gingen wel en ik bladerde veel door tijdschriften. Maar echt een boek lezen en kunnen volgen, is heel erg lang geleden. Ik deed het ook niet meer, want als ik na een bladzijde 3 x opnieuw te hebben gelezen NOG niet wist wat er nou eigenlijk stond, was de lol er gauw vanaf. Zo jammer! Lag het dan echt aan de dikte van het boek? Waarom lukt het me nou niet? De concentratie ontbreekt. En vandaag ontdekte ik dat het eigenlijk niet ligt aan de dikte van een boek, maar aan mijn streberigheid. Want als ik vroeger een boek las, dan las ik die gerust in 1 dag uit. Dus omdat ik dat toen kon, is dat mijn associatie van een boek lezen en moet dat nu ook lukken. En als dat niet gaat, lees ik dus geen boek.. Vandaag leerde ik dat ook als het niet lukt om in 1 x een boek uit te lezen, het stiekem toch best wel weer leuk is om een hoofdstuk te kunnen lezen! Het boek vervolgens weg leggen om morgen hoofdstuk 2 te lezen, is ineens helemaal oke. Het zoeken naar wat nog WEL kan.. Soms uitermate frustrerend en verdrietig, maar soms ook zo'n overwinning en heerlijk gevoel! Lees jij wel eens boeken? Heb je nog een tip voor mij? Welk boek moet ik echt gelezen hebben?!