28 september 2022

'Zo mevrouw klaagzang, hoe is het vandaag met de pijn?!' 'Ja heel goed hoor, ik heb geen pijn!' 'Mooi, dan kan de morfinepomp er vandaag af. Bent u het daarmee eens?' Hoor ik de arts zeggen. Ik lig weer opgenomen en deel dit keer een kamer met een surinaamse mevrouw die de hele dag EN nacht ligt te bellen met de telefoon op speaker. En als het nou belangrijke gesprekken waren kon ik nog denken, ach.. Maar niets is minder waar. Ik kan van boven tot onder opnoemen wat mevrouw in haar koelkast heeft liggen thuis en met wie ze ruzie heeft en waarom. Zelfs de bank gegevens komen voorbij. 'Jij nog wat nodig?' Grapt de verpleegkundige. 'Nou paar honderdjes zijn altijd welkom!' 'Je kunt je rekeningnummer daar in de hoek opgeven!' De buurvrouw accepteert dat de morfine pomp eraf mag, maar wel pas om 16u. Want tot die tijd heeft ze pijn. Daarna niet meer... Af en toe wissel ik wat veelzeggende blikken uit met de verpleging en mijn overbuurman die hier ook niet voor zijn grote teen opgenomen ligt. Ik evenmin. Ik heb een tunnelinfectie van mijn centrale lijn. De eerste 2 dagen ben ik goed ellendig en krijg ik weinig mee van mijn kamergenoten. De gordijnen rond mijn bed zitten dicht en ik lig met oordoppen in, een ijszak op mijn hoofd tegen de hoofdpijn en het dekbed van mij af van de koorts, gewoon te liggen. Het enige dat je dan wil is rust. Maar mijn buurvrouw zet haar escapades voort. Na het verwijderen van de morfine pomp heeft ze een nieuwe manier gevonden om aandacht te vragen. 'Zuster, mag de verwarming hoger? De kou slaat op mijn rug en dat doet pijn!' De verpleegkundige checkt de temperatuur op de kamer en ik hoor haar zeggen; 'Het is hier 25 graden hoor dat is al warm!' 'Niet warm genoeg voor mij hij moet op 30!' 'Dan moet ik dat even met de buren overleggen u ligt immers niet alleen..' De verpleegkundige komt achter haar gordijn vandaan en vraagt mij; 'Heb je het gehoord? De buurvrouw wil het warmer. Heb jij het koud?' 'Nee sorry, ik vind het hier bloedheet..' En u? Vraagt ze aan de overbuurman. 'Ik vind het warm zat en als ik het koud heb ga ik onder de dekens liggen. Misschien is dat nog een optie.. ' Klinkt het sarcastisch. Ik steek mijn duim naar hem op en we grinniken samen om dit grapje. `Prima, dan ga ik jullie de hele nacht bellen dat ik pijn heb en dan moet die pomp weer aan!` Klaagt de buurvrouw. Tegen 00u ligt ze te slapen met de tl verlichting boven haar bed nog aan. Inmiddels willen wij ook wel slapen en vraag ik de verpleegkundige of het licht misschien uit mag, de buurvrouw ligt immers toch te slapen. Ze knipt het licht uit wanneer de buurvrouw uit haar dak gaat; `Die had ik aan gelaten voor de warmte! De verwarming mag ook al niet hoger aan ik mag hier ook niks!` Ik verstop me onder mijn dekbed omdat ik mijn lach niet kan inhouden wanneer ik de overbuurman met zijn vingers voor zijn hoofd zie zwaaien. `Die is gek..` Na bijna een week mag ik naar huis. Met antibiotica. Een andere kuur dan ik eerst kreeg, om heel ingewikkeld medische redenen. Na nog geen 24u thuis te zijn, word ik niet goed bij het toedienen van de kuur en val flauw. Ik app wat heen en weer met mijn eigen verpleegkundigen en besluit het ziekenhuis te bellen. Ik moet komen, alweer.. Tranen met tuiten en een schop tegen de deur. Op de spoedeisende hulp lig ik aan de monitor en alle toeters en bellen wanneer de volgende gift gegeven wordt en gelukkig maar, want hetzelfde gebeurd en ik zit ineens onder de bulten. Ik heb een allergische reactie. Krijg vliegensvlug medicijnen door het infuus en moet WEER blijven. Op 1 voorwaarde, zeg ik tegen de arts, met tranen in mijn ogen en een gevoel van weerstand. Ik stop met antibiotica. `Maar dat is een risico..` Ik neem het risico en zie wel wat er gebeurd zonder antibiotica, maar ik wil niet meer. Voor nu is het genoeg geweest. Morgen wil ik naar huis. Ik ben zo moe! En ohja, als mijn buurvrouw er nog ligt, mag ik dan een andere kamer? Ik heb zin om de airco op standje noordpool te zetten en dan te vragen om een warme deken... `

19 september 2022

Na bijna 3 weken goed ziek zijn van een flink griep virus met bronchitis, hoesten als een zeehond en een doorgerookte stem alsof ik 15 pakjes peuken per dag rook, moest ik anderhalve week geleden op controle in het ziekenhuis. Ondanks een antibiotica kuur bleef ik koorts houden. En koorts met een centrale lijn = bellen ,want, je weet maar nooit.. Ik baalde.. Als je niet lekker bent wil je gewoon in je eigen bed liggen, thuis.. Ik was nog niet eens hersteld van de sepsis en operatie van Juni en nu mocht ik ook al niet 'gewoon' een keer ziek zijn, zoals normale mensen ook wel een ruime 2 weken goed ziek kunnen zijn van echte griep. Natuurlijk is het super zorgvuldig en nou eenmaal protocol, maar ik vind dat echt ingewikkeld. Gelukkig mocht ik na controle naar huis en alsnog thuis uit zieken. Na een dag of 5 koortsvrij geweest te zijn en het gevoel te hebben eindelijk op te knappen, had ik mijn week weer volgepland met afspraken. Ik krijg een nieuwe bank, medische afspraken, de fysio komt weer langs en ik heb een rolstoelpassing in het verschiet waar ik al maanden lang op wacht. Ik dacht de touwtjes weer wat in handen te krijgen en weer wat mens te worden tot gisteravond mijn grootste vijand weer langs kwam; koorts. En laat die nou net niet ingepland staan.. Een enorm gevoel van kop in het zand, niet willen weten, niet willen voelen en niet willen toegeven bekroop mij.. Niet weer, ik ben zo moe! De hoop dat het vanzelf over gaat was groot en dus besloot ik niet te bellen en te gaan slapen. Een onrustige nacht volgde en ook vandaag, zondag, was een ellendige dag.. Op en af koorts, intense hoofdpijn en een onrustige (te) hoge hartslag. Einde van de dag toch dat stemmetje in mijn achterhoofd van de huisarts; 'als je wel een sepsis hebt kan aankijken tot morgen te laat zijn, dat weet je he?' Na veel wikken en wegen besloot ik toch maar te luisteren naar mijn gevoel, dat helaas, eigenlijk altijd het juiste zegt.. Ik kreeg een uiterst vriendelijke arts aan de telefoon die volledige empathie toonde voor mijn verhaal en de reden waarom ik nu pas belde. 'Ik weet dat je het niet wil horen maar je weet denk ik ook heel goed wat ik nu ga zeggen..' Precies die woorden waren het, die vanavond bij mij de waterlanders deed lopen. Tranen met tuiten. Sterk zijn lukt niet meer. 'Ik voel me teveel! Moet ik weer naar de spoed, weer een ambulance, weer oppas voor de hond regelen, weer onzekerheid voor de mensen om mij heen..' De arts luisterde geduldig en stuurde ondertussen een ambulance. Op de spoed aangekomen ben ik ergens ook gerustgesteld. Want eerlijk? Ik voel mij echt wel ziek.. Maar ik weet even niet waar ik op moet hopen. Ik besluit eerlijk te zijn en mijn gevoel te uiten. Een wildvreemde witte jas moet mijn emoties incasseren en ik herhaal; ik voel me teveel! Deze witte engel kwam als geroepen.. Zij liet mij uitpraten, uithuilen, aaide liefdevol over mijn been en verplichtte mij dat gevoel uit te zetten. 'Wij zijn hier voor jou en jij bent hier niet voor niets. Jij hebt echt iets..' Slik.. Ik heb ook minder leuk nieuws want de onderzoeken wijzen op een nieuwe lijninfectie/sepsis. Dus je moet blijven en ik geef je direct antibiotica.. We gaan alles doen om je comfortabel te krijgen. Wil je extra pijnstilling? Warme deken? Limonade? Licht wat dempen? Ik word naar de afdeling gebracht waar ik een welkomstpakketje krijg. Tandenborstel, oordoppen, deo en iets lekkers voor onder de douche.. Als ik niet beter zou weten zou je denken dat ik in een hotel ben! Man, wat vind ik het moeilijk om niet altijd sterk te zijn en eerlijk te vertellen dat ik het even moeilijk heb. Maar man, wat geeft dat een begrip! Deze witte jas verstaat haar vak en maakte deze ellende net iets minder ellendig.. Al zoveel infecties overwonnen en deze overwin ik vast ook weer! Zou deze witte jas weten hoe belangrijk zij voor mij geweest is vanavond?! Vertel jij de mensen die dat voor jou zijn dat wel eens? Dat verdienen ze!

28 augustus 2022

Gut, wat hebben deze 2 al een hoop grijze haren gekregen van hun kopzorgen over mij.. Ziek ben je namelijk nooit alleen! Ook voor hen is het niet altijd makkelijk. Sterker nog, ik onderga het liever allemaal zelf dan dat ik in hun schoenen zou moeten staan. Ik zou niet weten of ik het dan net zo goed zou doen, als dat zij het kunnen. Maar maak je geen illusies hoor, de rimpels en grijze haren die ik al heb op mijn 31e, komen van hen! Want ook zij kunnen er wat van.. Nog niet zo lang geleden vertelde mijn broertje dat hij een kans kreeg om zijn droom uit te laten komen. Het starten van een eigen horeca zaak. In Cadzand, Zeeland. Wat ik daar van vond, wilde hij weten. Als dat is wat jij wilt en waar jij gelukkig van wordt, dan moet je dat doen! Zei ik als grote, wijze zus. Een aantal jaren geleden werkte en woonde hij ook al voor 4 jaar daar, maar kwam terug omdat ik zo ziek was. En ook ons mam ons wat grijze haren bezorgde en liefde nodig had. De tranen schoten in mijn ogen toen hij zei; 'Over mama hoef ik mij geen zorgen meer te maken en jij hebt nu ook een goed team van mensen die voor je zorgen en de juiste artsen om je heen. Dus ik durf jullie nu wel weer los te laten..' Hoe kwetsbaar. Hoe knap. Hoe stoer. Hoe trots.. Natuurlijk ga ik en gaan we hem heel erg missen, maar bovenal ben ik trots. Trots dat hij durft te kiezen voor zichzelf. Zijn droom te leven in plaats van zich te wringen in een gedwongen keurslijf dat hem niet past.. Houden van is loslaten. En ik houd zielsveel van deze 2!