Hotel Bernhoven dag 3. Na een vrij rustig weekend zul je weten dat het vandaag maandag is! Om 06:00u stond de eerste witte jas naast mijn bed. 'Ik kom even je antibiotica aanhangen'. Ja dus? Denk ik. Doe dat lekker, moet je mij daarvoor wakker maken?! Net als ik denk nog even verder te kunnen slapen staat nummer 2 aan mijn bed. 'Ik kom even bloedprikken!' Maar natuurlijk.. Een pelethon aan zusters volgt voor alle controles en als toetje staat mijn kamer opeens vol met artsen.. Een mdl arts, een infectioloog, cardioloog, internist, zaalarts, chirurg en vast nog meer die ik nu vergeet. Dat zal geen goed nieuws zijn denk ik nog. 'Wij komen je vertellen dat je heel erg ziek bent..' Ik schiet in de lach, nou dat had ik zelf ook al wel bedacht.. 'Je infectiewaardes zijn te hoog en de bloedkweken tonen een bacterie op de picc lijn. Dat noemen we met een duur woord een sepsis. Oftewel een bloedvergiftiging..' Oeps... Waar ik zo hoopte op een ordinair griepje komen deze witte jassen mij even heel iets anders mededelen. Een heel verhaal met plan volgt. Het enige dat ik opsla zijn de woorden: picc lijn verwijderen, geen voeding, antibiotica via het infuus en een nieuwe lijn als de bacterie opgelost is. Kak! Als alle witte jassen mijn kamer weer verlaten hebben vloeien de tranen over mijn wangen. Van alle opties die het hadden kunnen zijn, was dit wel het slechtste scenario. Ik baal stevig, het ging zo goed! Had ik het kunnen voorkomen? Nee het is gewoon pech.. Dikke vette pech.. Alweer.. Er volgt een bezoekje verkoever kamer voor het aanprikken van een infuus en een bezoekje echo kamer om te controleren of er niet toevallig ook nog verdere trombose aanwezig is in mijn picc lijn arm.. Wanneer ik terug ben op de kamer en mijn grapjes en stoere sharon even onder mijn dekbed denk te kunnen verstoppen en mijn tranen even te kunnen laten gaan, staat de maaltijdservice in de deuropening. 'Kan ik iets te eten voor je brengen?' De vraag irriteert me. Wanneer communiceren ze nou eens goed dat ik niet KAN eten??! Ik schud mijn hoofd en blijf vriendelijk. Nee bedankt. 'Nog wat rode ranja dan?' Nee ook die komt me mijn neus uit, bah! De mevrouw vertrekt en ik verwacht haar niet meer terug. Als ik heel even mijn ogen dicht heb sluipt ze zachtjes mijn kamer in en zet een blikje ijskoude cola met ijsklontjes en een rol dropjes op mijn kastje. Ze geeft me een aai over mijn hoofd. 'Neem dit maar lekker meidje.' Weer een traan over mijn wang, maar dit keer van geluk. Wat kunnen kleine gebaren toch een grote impact hebben! Dank aan deze lieve vrouw voor het redden van mijn dag! #Ziek #Lijnsepsis #Stom
LENNAH KOSTER
regisseur en programmamaker
Facebookblog
Hallo Nieuwjaar, hallo ziekenhuis. Gaan we gewoon weer.. Na 3 maanden zonder ziekenhuis en heel veel heel goede en mooie dagen/momenten, is het geluk natuurlijk een keer op. Je bent immers ziek, of je bent het niet! Als je het doet, moet je het goed doen is mij altijd geleerd.. Daar ging ik dus vanmorgen weer. Met ambulance vanaf huis naar het Meander. Met hoge koorts en een hartslag van 138 werd ik door allemaal ingepakte marsmannetjes helemaal doorgelicht. Wat is er aan de hand? Een lijninfectie? Een abces bij de sonde? Toch covid? Of, laten we hopen, gewoon een ordinair ouderwets ZO 2019, griepje?! Het Meander moest mij het antwoord schuldig blijven. Zij moesten zorgen dat ik stabiel genoeg werd om met ambulance nummer 2 van vandaag naar mijn witte jassen vrienden in Uden overgebracht te worden. Na een koud waterijsje en wat medicijnen zakte de koorts en kreeg ik volgens de verpleegkundige de graag geziene 'praatjes' terug. Na een pittige rit werd ik in Uden met open armen ontvangen. 'Ah daar is ons roze meisje weer!' Roze meisje? 'Roze koffers, roze nagellak, roze badjas en roze.. Uh ohnee die grap is alleen bedoeld voor insiders...' De rest van de verpleging is nu mijn grote vriend aan het uithoren over onze roze grap. Na nog een aantal, lees 24, buisjes bloed en de laatste controles kan ik nu eindelijk gaan proberen te slapen. Wat een dag weer! Wat zal mij morgen te wachten staan? Ik duim heel hard op een ZO 2019, griepje en geen andere rompslomp... Duim je mee? #Opname #Gaanweweer #Ikkandat!
31 December 2019. Nietsvermoedend klinken we de bruisende glazen tegen elkaar aan en wensen elkaar een gelukkig Nieuwjaar. Een heel jaar! Weet je hoelang dat is?! Moet je dan het hele jaar, elke dag, elk uur gelukkig zijn?! Wat een opgave! 2020. Een heel bijzonder jaar.. Het jaar van corona. Quarantaine, onzekerheid, maatregelen.. Het jaar waarin we afscheid moesten nemen van de partner van mijn moeder.. De uitvaart van een dierbare in corona tijd.. Thuis, via een live stream.. Niet elkaar kunnen knuffelen en vasthouden wanneer je het juist het meeste nodig hebt. Het jaar waarin ik heel erg ziek was.. Meerdere operaties onderging en vele opnames heb gehad. Maar 2020 was ook het jaar waarin ik mij meer dan ooit zo ontzettend geliefd heb gevoeld door de mensen om mij heen! Zoveel kleine gebaren die zoveel groots geven.. Zoveel bijzondere en mooie momenten die zijn ontstaan! Het jaar waarin ik door de goede zorgen van mijn fijne artsen 8 kilo mocht aankomen en steeds sterker mag worden. Dingen heb kunnen doen die ik al jaren niet meer kon en beetje bij beetje steeds meer de oude Sharon wordt. Vanavond knallen we een nieuw jaar in. 2021. Een jaar dat onzeker begint met alle maatregelen.. Een jaar dat nog van alles in petto heeft wat we nu nog niet weten. Een jaar waarvan je zeker weet dat er ook minder leuke dingen voorbij zullen komen.. Je kunt immers niet 365 dagen per jaar gelukkig zijn.. En wat is dan dat geluk? Geluk is voor iedereen anders! Vier kleine succesjes, geniet van het moois om je heen, heb de mensen lief die jou lief hebben en omarm de mindere dagen. Die mogen er ook zijn. Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling en heel veel gezondheid, kracht en bergen mooie momenten in het nieuwe jaar!! #Proost