Soms wil je niet horen, soms wil je niet voelen.. Soms wil ik het leven sturen en de touwtjes in handen houden. Al vaak genoeg heb ik dat los moeten laten. Na anderhalve week thuis geweest te zijn en krampachtig geprobeerd te hebben de controle vast te houden, heeft het leven nu toch weer voor mij bepaald. Koorts.. Alweer.. Het zal toch niet?! Nee, dat kan niet zo snel alweer.. Ik meld mij zoals afspraak op de spoedeisende hulp waar de medische molen meteen weer begint te draaien.. Bloedafname, bloedkweken, potje plassen, corona stok in mijn neus, longfoto en meer dat ik liever alweer vergeet.. Na 2 uur wachten komt de arts mijn kamer in. 'Goed nieuws, corona test is negatief.' Nou, dat is dan toch positief! Op naar huis.. Maar helaas. 'Wat denk je zelf dat ik ga zeggen dat we gaan doen?' 'Ik hoop dat je nu gaat zeggen dat mijn lijf aan het herstellen is van de laatste ingreep anderhalve week terug en daar gewoon wat koorts bij hoort en ik gewoon weer naar huis mag..' De dokter knikt. 'Ik begrijp dat je dat hoopt, maar dat is niet wat ik ga vertellen..' Ik voel hoe ik steeds dieper de brancard in zak.. Ik voel de bui al hangen.. 'We verdenken je van een nieuwe lijn sepsis.. De tpv voeding moet WEER uit, je moet WEER blijven en je moet WEER aan de antibiotica..' Ik zucht en sla mezelf voor mijn hoofd.. Ik kan er geen woorden aan geven dit keer.. Gelaten knik ik en beloof de beste man alles maar weer over me heen te laten komen.. Inmiddels is het 3.30u en heb ik nog geen minuut geslapen. Eenmaal overgeplaatst van de spoedeisende hulp naar de opname afdeling denk ik eindelijk rust te kunnen krijgen en wat te slapen.. Regie terug pakken.. Maar dan.. Tijdens de laatste controles voor het licht uit mag, zegt de verpleegkundige: 'Wat zit je toch te krabben!' Ze trekt mijn shirt omhoog en ik weet niet wat ik zie.. Uitslag, heel veel rode uitslag en galbulten. Een allergische reactie op de antibiotica! Ik krijg een krab - verbod en de arts wordt opgetrommeld. Met stift proberen ze de rode omrandingen af te tekenen, maar nog voor ze de lijnen kunnen trekken breidt het zich al uit. Paniek! Allerlei middeltjes worden uit de kast getrokken en in mijn infuus gespoten. Binnen de kortste keren staat mijn kamer vol met witte jassen en apparatuur. Daar lig ik dan. Om 5:30u in het verre Uden. Alweer.. Met 6 ijspacks en 3 natte handdoeken op mijn benen voor de jeuk.. Verplicht te luisteren naar de radio, want: afleiding is belangrijk met een krab-verbod... Waar ik vanmorgen nog even dacht dat het leven planbaar is.... Of althans ik graag zou willen dat dat het was.. Blijkt nu maar weer van niet. Dus voor iedereen die straks wakker wordt en opstaat: geniet van elk moment vandaag, voor je het weet lig je met galbulten, koorts en natte handdoeken in een ziekenhuisbed in Uden zonder enige vorm van controle! #Liefleven #Gaanweweer #Plukdedag #3ekeerscheepsrecht #Teamnosleep #HotelBernhoven
Een lange, heftige ochtend met moeilijke gesprekken.. Open en eerlijk praten met je arts over kwaliteit van leven, levensverwachting en toekomstperspectief, is niet iets wat de normale dagelijkse gespreksstof is als je bijna 30 wordt.. Maar wat wel de realiteit kan zijn met een ingewikkelde chronische aandoening.. Althans, voor mij.. Mijn realiteit.. Nu op dit moment. Wat is het dan belangrijk om een fijne arts te hebben die jou zelf de touwtjes in handen laat houden. Niet alleen luisterd, maar je ook echt hoort! De zorgzaamheid van lieve verpleegkundigen die na het gesprek 'illegaal' even over je rug wrijven en een bordje op de deur hangen zodat iedereen mij even met rust laat. Even bijtanken.. Als je dan na een uurtje slapen wakker wordt van het zonnetje op je gezicht en met een TE mooi liedje op de achtergrond, ziet de wereld er alweer heel anders uit! Geniet van de kleine dingen, maak van elk moment een mooie herinnering en vier elke dag die je krijgt een klein feestje!
'Everybody hurts sometimes, everybody hurts someday.. But everything gon' be alright. Go and raise a glass and say, yay!'