7 juni 2021

Na een heerlijk, warme, goede week, daalde dit weekend de temperatuur buiten. Mijn temperatuur daarentegen steeg.. Tot onacceptabele hoogte, dus dat werd weer overleggen met mijn witte jassen vrienden.. Zoals protocol voorschrijft, moesten er bloedkweken afgenomen worden en een algeheel bloedbeeld bepaald worden om een lijnsepsis uit te sluiten. Zoals gevraagd, meld ik mij op de spoedeisende hulp. Een verpleegkundige met een donkerbruin vogelnest op haar hoofd en een gezicht waarvan ik denk, het is maar goed dat er mondkapjes bestaan, neemt mij mee naar een kamer. 'Zo, dan ga ik nu even bloedkweken afnemen uit je port a cath!' Met een frons in mijn voorhoofd van verbazing kijk ik haar aan, Port a cath? Ik heb helemaal geen Port a cath, maar een Picc-lijn.. Met haar hand maakt ze een wuivend gebaar, 'Ach dat is toch hetzelfde..' Het is alles behalve hetzelfde, maar ik besluit mijn mond te houden.. 'Nemen ze altijd 1 of 2 flesjes bloed uit je lijn bij een bloedkweek bepaling?!' De frons in mijn voorhoofd wordt steeds groter als ik mijn schouders ophaal, 'Weet ik dat, dat hoor jij toch te weten?!' Ze besluit dat 1 dan wel voldoende moet zijn.. Ik weet dat het er 2 moeten zijn uit mijn lijn, en 2 uit een gewoon infuus ter vergelijking. Maar ik heb geleerd dat het soms beter is om te doen alsof je dom bent.. Dus zeg ik: 'Nou ik heb toch liever dat je het even gaat navragen dan..' Met een zucht loopt het vogelnest weg, om terug te komen met 4 flesjes. Ach, het kwartje is gevallen denk ik nog. Ze gaat er 2 uit mijn lijn halen en 2 uit een normaal infuus. Wanneer ik zie wat ze doet, heeft de frons inmiddels plaats gemaakt voor een mega grote krater. Het vogelnest haalt alle 4! de flesjes uit mijn lijn en besluit dat ze nu klaar is. 'Zo, dat was het dan!' Ik kan het niet laten om te zeggen, 'dat dacht ik niet!' Ze beweert dat er geen opdracht ligt om ook kweken uit een normaal infuus te halen en al helemaal niet voor een algehele bloedbeeld bepaling. 'Oh ja zeker wel!' Mijn haren vliegen overeind. Waar het vogelnest bij is bel ik, op luidspreker, het nummer van degene die deze onderzoeken heeft aangevraagd. Aan de andere kant van de telefoon wordt nogmaals voorgelezen: bloedkweken uit de lijn, uit perifeer infuus en een algeheel bloedbeeld bepaling. 'Zo, hoor ik mezelf zeggen, kun je daar iets mee?!' Met het bruine vogelnest tussen haar benen, druipt de verpleegkundige af. Niet veel later komt een collega alsnog de benodigde onderzoeken uitvoeren, waarna ik me bedenk dat het nu toch echt tijd is.. Tijd om mijn eigen witte jas te kopen, mijn diploma en opslag aan te vragen bij het UWV.. Communiceren kun je leren, genieten moet je vandaag! #Maandag #Mijnwerkdag #Ziekenhuisleven #Jehebthetofjehebthetniet #Plukdedag #Niemandbeloofdjemorgen

29 mei 2021

Met een zucht knip ik het knopje van mijn vergrendelscherm en telefoon aan. 00.45u. Ik zucht nog eens dieper. Ik ben zo moe, maar kan niet slapen.. Na een lang, fijn telefoongesprek branden mijn ogen van de tranen. Ik zweet van de koorts, want ik kreeg gisteren mijn 1e vaccinatie en ja, daar moest ik natuurlijk koorts van krijgen.. Ik draai me op mijn rechterzij. Ohnee mijn schouder doet zeer, zo kan ik niet slapen. Ik draai me op mijn linkerzij. Ohnee mijn bovenarm doet pijn van de prik. Mijn buik maar proberen. Ohnee dat ligt niet lekker met een sonde in je buik en een levenslijn op mijn borst. Kwaad gooi ik het dekbed van me af en trek een vreselijk boos gezicht. 'Het liefst trek ik alle slangen eruit!' Demonstratief vouw ik mijn armen over elkaar en kijk voor me uit. Ik schiet in de lach en besluit iets aan mijn onrust te gaan doen voordat ik zwelg in zelfmedelijden. De laatste weken merk ik dat ik moe ben. Fysiek en mentaal. Ik kan niks hebben, elke mug voelt als een olifant, ik irriteer me aan de kleinste dingen, uitspraken, dingen die mensen doen of die ze juist vooral niet doen, die ze in mijn ogen WEL hadden moeten doen en voel me recalcitranter dan ooit. 'Waarom is dat nou? Ik ben toch altijd zo sterk, wat gebeurd er met me?' Vraag ik aan een vriendin. Die met alle geduld van de wereld uitlegt dat ik 5 hele zware maanden heb gehad.. 'Ja maar nu moet het weer beter gaan hoor..!' Wil je dat of voel je dat? 'Ik wil het en het moet.. Ik ben bang dat andere mensen dat denken en vinden en en..' 'Je krijgt toch alleen op je pad wat je aan kunt?!' Misschien moet je eens wat liever zijn voor jezelf.. Toegeven en toestaan dat je het moeilijk hebt, dat er dingen op je levenspad zijn al jaren waar iemand van jouw leeftijd nog helemaal niet mee bezig zou moeten zijn. Je bent 30, maar eigenlijk al zoveel verder! En ik vul hem maar vast in, dat hoeft ook niet na 3 dagen weer over te zijn.. Ik schiet in de lach tussen mijn tranen door.. Tranen omdat ze de spijker op mijn zere kop slaat, een lach omdat dat precies het volgende is wat ik zou gaan antwoorden.. 'Misschien ben je een beetje overbelast van alles en heb je rust nodig, wordt het tijd te stoppen met je beter voor te doen dan je je voelt en te laten zijn zoals het is.. ' JA! Graag.. Maar hoe doe je dat als je 30 bent, een baan hebt als fulltime manager van je eigen gezondheidszorg, afhankelijk bent van 4 verschillende zorgorganisaties die minimaal 4 en soms 5 keer per dag langs komen in mijn huis in mijn routine en in mijn gevoel?! Ik besluit met mijn sterrendeken op het balkon te kruipen, weggedoken in mijn hoekbank. Een fris windje, het donker, ontelbare hoeveelheid sterren en vooral; stilte! Geen mensen, geen meningen, geen appjes of telefoontjes, geen geluiden, geen licht, even helemaal niets of niemand.. Alleen ik met de hond onder mijn sterrendeken. Net als ik bijna in slaap sukkel begint een groepje pubers aan de overkant van het water plots te zingen; 'Er zijn veel goede mensen, maar slechte zijn er ook, ja heust t'is waar! Je mag best weten, het leven is niet makkelijk, er is tegenspoed op ieder ogenblik!' Net als ik denk dat ze het speciaal voor mij zingen, springen er aan de overkant van de straat 3 boa's uit de bosjes. 4 politieauto's verlichten de straat en een jongen met petje en grote mond, wordt haast van zijn fiets gereden. 'Handen op je hoofd, je bent aangehouden!' Ik zie hoe een politiebusje arriveert, de fiets vakkundig door een aantal agenten het busje in gehezen wordt en de pet het uit gilt van verzet en recalcitrantie. Met handboeien om wordt hij achterin een politieauto gezet waarna hij een harde trap geeft tegen de deur. Ik schiet in de lach en besef me dat dit waarschijnlijk nodig was om mij te laten beseffen dat ik, net als hij, overal tegenaan aan het schoppen ben. Ik kan het misschien veel beter omarmen in plaats van overal tegenaan schoppen.. Of mag je soms even overal tegenaan schoppen en mag dat er dan gewoon zijn?! Is dat wat lief zijn voor jezelf is?! Net als ik denk dat ik last had van tegenspoed zoals de pubers zojuist zongen, bedenk ik me dat het dus nog veel erger kan!! Zouden ze in de cel ook zulke lekkere waterbedden hebben als die van mij?!#Schrijvenhelpt #Pratenhelpt #Huilenook #Lachenhelemaal #Enoveraltegenaantrappenook #Behalvealserpolitieis #Boefje #Truste 

17 mei 2021

'Het liefste zou ik het mooier willen maken voor je dan het is, maar dan zou ik liegen en ik heb van mijn moeder geleerd dat ik dat niet mag!' De witte jas die aan mijn bed zit geeft me een knipoog en knijpt zachtjes, bemoedigend in mijn been. 'Je bent zo sterk, velen mogen een voorbeeld nemen aan jou!' Een traan over mijn wang.. Hoezo sterk? Ik voel mij even alles behalve sterk! Na een week die zich wederom bomvol propte en volslokte met allemaal medische ongein, ben ik moe. Wat is het soms een rollercoaster en wat word je dan geleefd. 1 week, 2 opnames in 2 ziekenhuizen, 9 nieuwe infusen, dagelijks bloedprikken, CT scan, röntgenfoto, echo, intense gesprekken, verschillende medicijn wisselingen en infusen en en en.. Ik lig thuis op de bank. Ik staar wat naar buiten en ik voel me leeg. Net als ik mezelf een heel klein beetje zielig begin te vinden, belt Lidion Zierik. Lees ik de liefste appjes van mensen waar ik van houd, krijg ik onverwachts een stiekeme dikke knuffel van iemand die ik lief heb en besef ik mij plots weer.. Wat ben ik toch eigenlijk rijk! Rijk met zoveel lieve mensen om mij heen, een heerlijk huis en het allerlekkerste bed!'Opgevers winnen nooit, winnaars geven nooit op!'