Op mijn telefoonscherm zie ik het nummer van de huisarts verschijnen.. 'Ik heb overlegd met de microbioloog en de internist en je hebt een infectie die behandeld moet worden in het ziekenhuis. Je mag je spullen pakken en zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp van het Meander gaan en je daar aanmelden..' Tranen schieten in mijn ogen, een scheldwoord waarvan ik niet eens wist dat ik die in mijn vocabulaire had, floept eruit wanneer ik mij terug in mijn kussen laat vallen. Ik veeg de tranen uit mijn ogen, neem een diepe zucht en besluit dat treuren geen zin heeft. Ik schakel over naar regelmodus. Mijn spullen moeten gepakt, ik regel oppas voor mijn kleine vriendinnetje en bel de buren om als taxi te dienen. 6 uur lang breng ik door op de spoedeisende hulp waar alles eerst in kaart gebracht moet worden. Maar daar duurt het toch altijd lang? Klopt. Maar dit keer extra lang. Het is druk. TE druk. Een uur na mijn binnenkomst wordt de spoedeisende hulp gesloten. Ze kunnen de hoeveelheid patiënten niet meer aan. Alle kamers liggen vol, witte jassen lopen niet, maar rennen.. 'We hebben een hele hoop heel zieke mensen, vandaar'. Verklaard een verpleegkundige. ', Corona?!' Probeer ik voorzichtig. Ze knikt. Helaas wel.. Ik word over gebracht naar de cardiologie afdeling. Eigenlijk zou ik thuishoren nu op de interne geneeskunde afdeling. Maar die ligt vol. Andere afdelingen zijn gesloten omdat het personeel nodig is op de IC. Want ook die ligt overvol.. Al 2 dagen zie ik als patiënt hoe ontzettend hard de mensen in het ziekenhuis aan het werk zijn. Hoe lang de diensten zijn die ze draaien, hoe moe ze zijn en hoe graag ze terug willen naar normaal. Maar wat is 'normaal'? En wie wil dat nou niet? Helden zijn het.. Net als jij en ik. Wij allemaal.. Iedereen wil weer het terras op, de winkels in en leuke uitjes kunnen maken. Maar NU kan dat niet.. En dat wil niet zeggen dat het NOOIT meer kan.. Het is de kunst om tussen nu en nooit, je eigen feestje te maken elke dag. Ga met je eigen kop koffie naast een terras zitten in de zon, trek een fles wijn open op een grasveld tussen de koeien of ga met een picknickmand het bos in. Er is zoveel dat nog wel kan! Maak je eigen geluk en ben dankbaar voor wat is.. Ik ben dankbaar dat ik vandaag in het ziekenhuis mag liggen waar ik geholpen word om beter te worden. Ik ben, juist in deze tijd, dankbaar dat dat nog kan! Waar ben jij dankbaar voor vandaag? Zorgen moet je doen, niet maken! #Ziekenhuisleven #Dankbaar #HotelMeander
top of page
LENNAH KOSTER
regisseur en programmamaker
Facebookblog
Tussen mijn wimpers door zie ik heel ver weg een streepje licht. Langzaam komt er iets van besef terug. Waar ben ik? Au, mijn hand doet pijn! Ik lig op de grond. In mijn eigen huis, alleen.. Ik ben alleen thuis. Zelfs de hond is logeren omdat ik het even niet aan kan haar om me heen te hebben. Ik realiseer me dat ik ben flauwgevallen. Shit! Voorzichtig beweeg ik mijn armen en benen op zoek naar mijn telefoon, ik moet om hulp bellen! Al sinds 9 maart ben ik ziek.. Een longontsteking die niet wil overgaan. 2 antibiotica kuren verder maar ik heb nog steeds koorts. Mijn hart heeft er steeds meer moeite mee.. Mijn hoofd stiekem ook. De volgende ochtend staat de huisarts al vroeg op de stoep. Ze besteld een ambulance en met lichte spoed word ik naar de eerste hulp gebracht. Kuur nummer 3 volgt en; 'Voor de zekerheid maken we even een foto van de pols en hand.' Al snel is de witte jas met blonde paardenstaart terug in mijn kamer. 'Helaas, die is gebroken en moet in het gips!' Sorry, u zei WAT?!
Nu kan ik wel een heel vrolijk verhaal gaan plaatsen over dat ik dit gedroomd heb of het ergens gelezen heb, het ontzettend goed met me gaat of of.. Een foto plaatsen die al oud is en waar ik er 'goed' uit zie. Maar is dat de waarheid? Nee.. Is de waarheid hard? Ja, maar wel de waarheid..
Al een aantal weken of misschien zelfs maanden, speelt mijn leven zich vooral af in de slaapkamer.. Door het flinke ziek zijn de afgelopen maanden en de vele antibiotica is mijn lijf moe.. Mijn hart maakt overuren en mijn hoofd wil iets heel anders! Heftig? Ja. Als je ziek bent lig je immers in het ziekenhuis en thuis is gewoon thuis toch?! Saai? Soms wel. Kwetsbaar? Meer dan ooit.. Eenzaam? Nee, nooit! Ik voel mij rijker dan rijk met zo'n grote groep vreselijk lieve, geduldige, behulpzame en begripvolle mensen om mij heen! Zij zijn de reden dat ik het volhoud. Zij laten mij Sharon zijn.. Niet 'dat zieke meisje, die zielig alleen maar in bed ligt..' Ben ik zielig? Zeker niet. Heb ik het soms moeilijk? Ja, dat wel. En verder? Verder zijn er elke dag minimaal 3 dingen op te noemen die heel mooi, fijn of wel goed waren. Zo voerde ik een heel fijn gesprek vanmiddag met een vriendin, kon ik vanavond vanuit bed de lichtshow zien die in Amersfoort te zien was en kreeg ik zomaar een dikke knuffel van mijn kind op pootjes! Durf jij je wel eens kwetsbaar op te stellen? En wat waren jouw 3 positieve punten vandaag?!
'Hoe mooi, kan het leven zijn? Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt!'
-Marco Borsato-
Jarig zijn, in de belangstelling staan. Zo niet mijn ding! Nooit heb ik er echt waarde aan gehecht om mijn verjaardag te vieren. Maar dit jaar voelde dat opeens helemaal anders. Jarig zijn.. Eigenlijk heb ik dit keer vooral 1 grote wens. Want na mijn 29e levensjaar meer nachten doorgebracht te hebben in een ziekenhuisbed dan in mijn eigen bed, wil ik mijn verjaardag opeens groots vieren; THUIS! Gewoon, omdat ik dankbaar ben dat ik jarig mag zijn, dat ik over anderhalf uur 30 jaar mag worden. Er zijn het afgelopen jaar meerdere momenten geweest waarop het heel anders had kunnen aflopen en ik dat misschien wel helemaal nooit zou worden.. Vandaag, op mijn oudjaarsdag ben ik super verwend door alle fantastische mensen om mij heen die ik zo lief heb. Met een 'balkonserenade', live gitaarmuziek, cadeautjes via een mand met touwtjes naar boven en de champagne met taart weer terug naar beneden. Dank aan Christiaan Akker voor het grote brein achter dit briljante feestje. Dank aan broertjelief Justin van Geet voor de uitwerking en Eva Kaldewaaij voor het maken van de foto's. Liefde voor iedereen die erbij was op welke manier dan ook. Ik heb
genoten
bottom of page