'Dag meneer, ik kom vragen wat u graag had willen eten.. We hebben vandaag broccoli met rijst en kipfilet, runderlapje met ratatouille of prei met aardappelpuree en zalm..' Nou, hoor ik de man mopperen, als dat hetzelfde smaakt als die smaakloze bende van gisteren dan hoef ik ze geen van allen! De dame van de 'kar' zoals ze hier genoemd wordt, doet nog een keer haar best. 'Nou, we hebben anders best lekkere keuzes vandaag, zal ik dan maar voor u kiezen? U moet wel iets eten hoor!' Ik moet helemaal niets, zeker niet als u het zegt! Hoor ik de man roepen. Ik grinnik en geniet van dit tafereel vanuit mijn eigen kamer.. De kar dame besluit voor de man te kiezen en zet een bord ratatouille op zijn tafeltje: 'Ik weet zeker dat het zal smaken! Ik zet er een lekker vanille toetje voor u bij..' De dame heeft zijn kamer nog niet koud verlaten of ik zie hoe de man uit bed klimt en het dienblad met ratatouille en vanille vla op de grond schuift voor zijn kamer. Met een enorme klap schuift hij de deur dicht als ik hem hoor mopperen..' Schijtwijf..' Een uur later zie ik de man met zijn rollator en op zijn slofjes door de gang schuifelen. Het is bezoekuur. Kennelijk heeft hij voor zijn eigen eten gezorgd door zijn bezoek langs de drive thru te sturen. Even later zie ik hem namelijk met een grote zak van de MAC Donalds op zijn rollator weer terug komen. Hij ziet mijn lach en knipoogt. 'Ja kindje, dat is toch geen eten wat ze je hier geven. DIT is pas eten!! Ik kijk omhoog naar mijn zak tpv voeding. Als ik deze meneer mag geloven mag ik voor nu even heel erg blij zijn dat ik geen ratatouille hoef te bestellen! #HotelMeander #Ziekenhuisleven #Dag10 #Geweldigeman #Altijdblijvenlachen #Maakjeeigenfeestje
top of page
LENNAH KOSTER
regisseur en programmamaker
Facebookblog
Met de ambulance werd ik maandag opnieuw naar hotel Meander gebracht. Toch wel weer onverwachts, op blote voeten zonder schoenen want ja, lopen deed ik toch niet.. De kamer die ik toegewezen kreeg op de spoedeisende hulp was vreselijk koud.. Broeder Willem ontving mij echter met open, warme armen: 'Welkom dame, wel een beetje lullig dat ze je een kamer geven die op een mortuarium lijkt he, ik zal eens kijken of ik de knop van de verwarming kan vinden!' Ik grinnik. De humor die ik normaal heb zonder dat ik eroverna hoef te denken is even ver te zoeken. Ik ben zo moe. Uitgeput past beter..' Kijk nou! Roept Willem. De vorige bezoeker is zijn schoenen vergeten!' Hij vist een paar afgetrapte herenschoenen maat 45, inclusief sokken onder de brancard vandaan. 'Dat komt goed uit grap ik, ik ben die van mij vergeten!' Nu grinnikt Willem.. Zolang het maar goed is afgelopen met deze meneer en dat niet de reden is van de kou in deze kamer.. Na een paar dagen op de afdeling lig ik s'avonds laat naar het plafond te staren. Het is muisstil op de gang en ik kan de slaap niet vatten. De stilte maakt plaats voor gesnotter en geschuifel op de gang. Heel even irriteert het me. Vast zo'n oud mannetje die lekker smerig zijn neus op loopt te halen.. Bah! Mijn nieuwsgierigheid wint het van de irritatie en ik schuif mijn deur en gordijn iets verder open. Ik zie een nette man, niet uitziende als patiënt, driftig heen en weer ijsberen. Totdat zijn telefoon gaat. Hij zet hem op luidspreker en barst in huilen uit. Het is zijn dochter. Zijn vrouw, haar moeder is zojuist overleden. Een paar kamers verder dan die van mij. De man is ontroostbaar en verteld: 'Ik was vanavond nog de hele avond bij haar het ging zo goed. Ik was net een kwartier thuis toen ik werd gebeld!' De dochter, hoorbaar ontdaan, stelt aan de andere kant van de telefoon honderden vragen. 'Ik weet het niet, haar adem is gewoon opeens gestopt!' 'Hou nog even vol pap, ik ben onderweg ik ben er bijna!' Ik zie hoe de man in elkaar op een bankje kruipt. Wachtend bij de deur die op slot is voor bezoek buiten bezoektijden. Ik ken deze man niet. Ik ken zijn vrouw niet. Maar ik voel hun verdriet en ik heb zo met deze man te doen! Niet veel later zie ik hoe zijn dochter binnen komt en haar vader diep in tranen in de armen valt.. Zonder dat ze het weten ben ik getuige van, waarschijnlijk, een van de belangrijkste momenten in hun leven.. En wat is het mooi om hun liefde voor elkaar te zien.. Het doet me denken aan die afgetrapte schoenen van van de week.. Hoe zou het met deze meneer zijn afgelopen?! Waar ik zojuist nog lag te piekeren over mijn lot, ben ik nu opeens dankbaar voor datzelfde lot en besef ik mij meer dan ooit; niemand beloofd je morgen. Tel je zegeningen!
Amper bijgekomen van mijn laatste opname, was het zondag alweer zo ver.. 2 toffe, grappige en ook nog knappe! ambulancebroeders brachten mij naar de spoedeisende hulp in opdracht van mijn huisarts. Een infectie. Alweer.. Of nog steeds?! That's the question.. Na een hoop onderzoeken kwamen de uitslagen aan als een bom... Mijn bindweefselziekte (Ehlers-Danlos) laat van zich horen en tast nu ook mijn blaas en nieren aan. 'We gaan een katheter plaatsen en die moet 2 weken blijven zitten. Daarna zullen we je leren hoe je dat zelf kunt doen..' Sorry u zei WAT?! Lichtelijk geïrriteerd kijk ik de allerliefste urologe aan. 'Ik ga toch zeker niet met zo'n oude mannen zak aan mijn been rond lopen, ik ben pas 30! Daarbij ik zit al aan 2 lijntjes vast, dan worden dat er dus 3...' Geduldig neemt ze alle tijd van de wereld om mij uit te leggen, te tekenen en aan te horen. 'We gaan proberen je zo comfortabel mogelijk te krijgen en er alles aan doen om de infecties weg te houden..' Ze is zo lief, begripvol en vriendelijk dat ik haar vertrouw op haar woord en besluit het maar weer op me af te laten komen. Want wat kun je anders? Ik ben 30, eet en drink niet meer zelf, slik medicijnen voor mijn hart en ik hoef ook niet meer naar het toilet... Ik ga tijd over houden en kan eindelijk eens ervaren hoe het is om staand te plassen! Ik denk dat ik maar een vakantie boek, met de auto, en bij elke parkeerplaats stop om tegen de eerste de beste boom aan te plassen!
-Een opgever wint nooit, een winnaar geeft nooit op!'
bottom of page